Το γεγονός και μόνο ότι ένας καλλιτέχνης μπήκε στον κόπο να δημιουργήσει ειδική (έστω και βραχύβια) στήλη σε διαδικτυακό μέσο, όπου "έκρινε τους κριτικούς" σε πνεύμα και με λεξιλόγιο παντελώς στερούμενα σοβαρότητας, νομίζω λέει πολλά. Δεν είναι τυχαίο που θεωρείται αντιδεοντολογικό το να απαντά κανείς σε κριτικές, και μάλιστα εν βρασμώ. Δεν υπάρχει τίποτα πιο αναξιοπρεπές ως αντίδραση σ' έναν από περιωπής και ενυπόγραφο αναλυτικό σχολιασμό, απ' το "τι είπες ρε, ξέρεις ποιος είμαι εγώ" και το να χρησιμοποιείς ένα δημόσιο βήμα για να λύνεις τις προσωπικές σου διαφορές μέσω απροκάλυπτων ad hominem επιθέσεων και προσβλητικών χαρακτηρισμών. Άρα δεν έχεις τίποτα πιο ουσιαστικό να πεις, το οποίο να μη σε εκθέτει ανεπανόρθωτα με το να ξεγυμνώνει, τελικά, την ανεπάρκεια και τα κόμπλεξ σου. Το υγιές είναι να δεχτείς ότι ο άλλος έχει και εκφράζει μια γνώμη για τη δουλειά σου, η οποία γνώμη μπορεί (και δικαιούται) να είναι οποιαδήποτε, είτε θετική είτε αρνητική - και καμιά φορά, ακόμα και μέσα σε παρατηρήσεις που μπορεί να μη σου αρέσουν, ίσως βρεις κάτι εποικοδομητικό. Κι αυτό δεν το γράφω όντας "έξω απ' το χορό", δηλαδή μονομερώς απ' τη θέση του κριτικού, αλλά έχοντας επίσης βρεθεί στη θέση του (ενίοτε αυστηρά) κρινόμενου. Αυτό, άλλωστε, είναι και το νόημα της κριτικής. Να δεις πώς εισπράττει ο άλλος αυτό που φτιάχνεις. Τα εμφανώς κακοπροαίρετα σχόλια (γιατί δεν αρνούμαι πως υπάρχουν και τέτοια) τα προσπερνάς και συνεχίζεις τη ζωή και το έργο σου. Αν θες ν' ακούς μόνο διθυράμβους και επευφημίες και δεν ανέχεσαι καμιά άλλη, έστω και απλώς συγκρατημένη τοποθέτηση, κανένας δεν σου φταίει.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου