Ποιητές στη Νέα Υόρκη
Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς και από ποιο δισκάδικο (τη μακρινή εκείνη εποχή που τα δισκάδικα ήταν στις δόξες τους) η Βερίνα κι εγώ ξετρυπώσαμε το συλλεκτικό αυτό άλμπουμ (τότε ακόμα σε βινύλιο - αργότερα βγήκε και σε CD) που κυκλοφόρησε το 1986 από τη CBS και δανείζεται τον τίτλο του από το εμβληματικό συνθετικό ποίημα του Federico Garcia Lorca Ο Ποιητής στη Νέα Υόρκη (Poeta en Nueva York, 1929-1930), γραμμένο κατά την επίσκεψή του για σειρά διαλέξεων στο Πανεπιστήμιο της Κολούμπια - η οποία, μάλιστα, συνέπεσε με το μεγάλο οικονομικό κραχ. Το Poets in New York είναι μια αφιερωματική ανθολογία μελοποιημένης ποίησης του Lorca, είτε μεταφρασμένης είτε στο πρωτότυπο, με τη συμμετοχή σπουδαίων καλλιτεχνών απ' όλο τον κόσμο όπως ο Καναδός Leonard Cohen (Take This Waltz), ο Ιταλός Angelo Branduardi (Grido A Roma), ο Ισραηλινός David Broza (Tu Infancia en Menton), οι Βραζιλιάνοι Raimundo Fagner & Chico Buarque (A Aurora), ο δικός μας Μίκης Θεοδωράκης με τον Georges Moustaki (Φεύγω για το Σαντιάγο), ο Σκωτσέζος Donovan (Unsleeping City), ο Γερμανός Manfred Maurenbrecher (Kleines Unendliches Gedicht), οι Ισπανοί Lluis Llach (Els Negres - Norma i Paradis), Victor Manuel (Nacimiento De Cristo), Paco & Pepe de Lucia (Asesinato) και ο Βάσκος τραγουδοποιός, συγγραφέας και cult ηθοποιός των δεκαετιών '70-'80 Patxi Andión (Oda A Walt Whitman). Η μουσική και πολιτισμική πολυφωνία της συλλογής αναδεικνύει περίτρανα την παγκόσμια όσο και διαχρονική εμβέλεια της ποίησης του Lorca, τη δημιουργική του οξυδέρκεια, διορατικότητα και ευελιξία, καθώς και το πάντοτε καίριο των κοινωνικών του προβληματισμών και του σχολιασμού της ανθρώπινης κατάστασης. Το πλήρες άλμπουμ μπορεί να ακουστεί ΕΔΩ.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Παρακολουθώντας το παρακάτω βίντεο, πρόσεξα ότι το ντύσιμο, το μαλλί και το μούσι του Patxi Andión, καθώς και η πόζα του στην αρχή του τραγουδιού (στο κομμάτι της απαγγελίας) είναι παρόμοια - προφανώς επίτηδες - με του ποιητή Walt Whitman στη νεανική του απεικόνιση από τον χαράκτη Samuel Hollyer (1855, από χαμένο φωτογραφικό κλισέ του Gabriel Harrison).
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου