Δαμάζοντας τη Διαβολική Μηχανή #1

Microsoft Office: Το μυστήριο των "Σελίδων στις οποίες έχει γίνει περιήγηση"

Σκοπός του άρθρου αυτού, καθώς και των επόμενων, είναι να προτείνει κάποιες λύσεις σε προβλήματα και απορίες που ταλαιπωρούν τους χρήστες ηλεκτρονικών υπολογιστών. Θεωρώ υποχρέωσή μου να ξεκαθαρίσω εξαρχής ότι ΔΕΝ είμαι επαγγελματίας τεχνικός, ούτε γνωρίζω σε βάθος τη λειτουργία της "διαβολικής μηχανής" ώστε να αναλάβω την ευθύνη για οποιαδήποτε παρανόηση ή λανθασμένη χρήση των πληροφοριών που ακολουθούν.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το παρακάτω άρθρο γράφτηκε πριν πάνω από 10 χρόνια και αφορά "απαρχαιωμένες" πλέον εκδόσεις των Microsoft Windows, Internet Explorer, Office και Outlook Express, οπότε οι συμβουλές που παρέχονται εδώ καλό θα ήταν να θεωρηθούν ασύμβατες με τα σύγχρονα συστήματα και να μην ακολουθούνται. Παραμένει δημοσιευμένο μόνο και μόνο για την ιστορία και για λόγους αρχειοθέτησης.

Στο συγκεκριμένο άρθρο, στόχος μου είναι να θίξω ορισμένα ζητήματα που αφορούν τη στενή σχέση ανάμεσα σε ένα επιμέρους χαρακτηριστικό του Microsoft Office 2000 και τις λειτουργικές ιδιαιτερότητες του Internet Explorer, με άξονα το ευαίσθητο θέμα της αποθήκευσης πληροφοριών.

Αν όχι όλοι, τουλάχιστον οι περισσότεροι χρήστες του Microsoft Office 2000 έχουμε πιθανότατα παρατηρήσει ότι το πρόγραμμα αυτό έχει άμεση πρόσβαση στα αρχεία που αποθηκεύονται στο λεγόμενο cache του προγράμματος περιήγησης, δίνοντάς μας έτσι τη δυνατότητα, μέσω της σχετικής εντολής από τη γραμμή εργαλείων ενός ανοιχτού εγγράφου του Word, να εντάξουμε στο κείμενό μας οποιαδήποτε καταχώριση εμφανίζεται στο ανάλογο "παράθυρο", δημιουργώντας μια υπερσύνδεση. Οι ίδιοι οι κατασκευαστές του Microsoft Office θεωρούν ιδιαίτερα σημαντικό το χαρακτηριστικό αυτό, αφού, σύμφωνα με τη δική τους λογική, υποτίθεται ότι μας γλιτώνει από τον κόπο να γράψουμε μόνοι μας τη διεύθυνση της κάθε υπερσύνδεσης. Από την άλλη, βέβαια, η συντριπτική πλειονότητα των χρηστών γνωρίζει καλά ότι δεν υπάρχει περίπτωση να χρησιμοποιηθούν ποτέ αυτές οι καταχωρίσεις. Οι περισσότερες, άλλωστε, συνήθως εξαφανίζονται με τη διαγραφή του Ιστορικού από το cache του προγράμματος περιήγησης - είναι επομένως ξεκάθαρο ότι η συγκεκριμένη λειτουργία δεν έχει την παραμικρή πρακτική χρησιμότητα.

Ποιος λοιπόν είχε τη φαεινή ιδέα να προσθέσει μια παρόμοια δυνατότητα στο Office 2000 και κυρίως, για ποιο λόγο;

Η απάντηση εμπεριέχεται στο ίδιο το ερώτημα. Όπως ανέφερα και πιο πάνω, οι περισσότερες από αυτές τις καταχωρίσεις χάνονται με τη διαγραφή του Ιστορικού - πράγμα που σημαίνει ότι μερικές θα παραμείνουν, όσο σχολαστικά και αν σβήσουμε τα ίχνη των περιπλανήσεών μας στον Κυβερνοχώρο χρησιμοποιώντας τα εργαλεία που μας προσφέρει το ίδιο το πρόγραμμα περιήγησης, μια και εκτός από ιδιαίτερα εύχρηστα, τυχαίνει να είναι και τα ασφαλέστερα για το σύστημά μας.

Η γυμνή και όπως πάντα πικρή αλήθεια είναι ότι στην πλειονότητά του ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται και τόσο για τέτοιου είδους παραδοξότητες και αποφεύγει να διαταράξει την τάξη και την ασφάλεια των πραγμάτων, θαυμάζοντας την "εξυπνάδα" του υπολογιστή και την εκπληκτική του ικανότητα να "θυμάται" συνθηματικούς κώδικες, να συμπληρώνει αυτόματα ηλεκτρονικές διευθύνσεις και γενικά να καταγράφει το παραμικρό σε εξαντλητικά λεπτομερείς καταλόγους. Εννοείται, φυσικά, ότι ορισμένοι ούτε που υποψιάζονται πως αυτό γίνεται για κάποιο λόγο εντελώς άσχετο με τη δική τους διευκόλυνση, όπως εξάλλου και τα πάντα σ' αυτόν τον πλανήτη.

Ίσως σ' αυτό ακριβώς το σημείο εντοπίζεται η διαφορά ανάμεσα στον κοινό νου, που έχει την τάση είτε να αγνοεί είτε να υπεραπλουστεύει ό,τι του είναι δυσπρόσιτο και την επιστημονική περιέργεια, η οποία επιδιώκει να διυλίσει και τον κώνωπα, χωρίς ωστόσο να απομακρύνεται από την ουσία του θέματος.

Καθώς λοιπόν έχω λόγους να πιστεύω ότι με διακρίνει κυρίως η δεύτερη, συνοδευόμενη από μια έντονη ροπή προς την αναλυτική σκέψη και την ακλόνητη πεποίθηση ότι δεν υπάρχει πρόβλημα που να μην μπορεί να λυθεί (δείγμα παθολογικής τελειομανίας, ή ίσως απλής ματαιοδοξίας) δοκίμασα μια οδυνηρή έκπληξη όταν αντιλήφθηκα ότι δεν υπήρχε τρόπος να διαγράψω τις καταχωρίσεις από τον πίνακα των "Σελίδων στις οποίες έχει γίνει περιήγηση" στα έγγραφα του Word. Και αυτό γιατί, όπως ανακάλυψα στη συνέχεια, είχαν καταγραφεί σε κάποιο αρχείο που δεν υπήρχε! Δοκίμασα κάθε δυνατή μέθοδο αναζήτησης, εμφανίζοντας τα κρυφά αρχεία όλων των τύπων, ψάχνοντας εξονυχιστικά στο μητρώο και μετατρέποντας ως και τα DLL σε έγγραφα κειμένου. Η δουλειά αυτή μου έφαγε ένα ολόκληρο απόγευμα, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Απαξιώντας να καταθέσω τα όπλα, κατέφυγα στις μεγαλύτερες διαδικτυακές μηχανές αναζήτησης. Διατύπωσα το ερώτημά μου με όλους τους πιθανούς τρόπους και έλεγξα υπομονετικά και τις 5.000 περίπου απαντήσεις. Και πάλι τίποτα. Όλοι σχεδόν οι αρθρογράφοι εξυμνούσαν τη δυνατότητα του Word να εντάσσει έτοιμες υπερσυνδέσεις στα έγγραφά του, αλλά πουθενά δεν γινόταν λόγος για το πώς μπορεί κανείς να ξεφορτωθεί αυτές τις υπερσυνδέσεις - θεωρώντας, προφανώς, δεδομένο ότι κανείς δεν θα είχε λόγο να θελήσει ποτέ κάτι τέτοιο.

Όσο για μένα, η αλήθεια είναι πως δεν είχα ιδιαίτερους λόγους να ξεφορτωθώ τις δικές μου αποθηκευμένες υπερσυνδέσεις. Οι μόνες καταχωρίσεις στον περιβόητο πίνακα των "Σελίδων στις οποίες έχει γίνει περιήγηση" αφορούσαν μια σελίδα με μήνυμα σφάλματος, έναν κατάλογο με τοποθεσίες εικόνων και γραφικών και ένα διαδικτυακό "περιοδικό" με κριτικές ταινιών. Δεν υπήρχε το παραμικρό που θα με εξέθετε ή θα με έφερνε σε αμηχανία, στη μάλλον απίθανη περίπτωση που κάποιος τύχαινε να δει τον πίνακα με τις υπερσυνδέσεις μου. Αυτό που με δαιμόνιζε ήταν το ότι δεν μπορούσα να τις σβήσω. Έκοβα το κεφάλι μου πως υπήρχε κάποιος τρόπος και το έβαλα πείσμα να τον ανακαλύψω, ακόμα κι αν χρειαζόταν να διαλύσω τον υπολογιστή.

Ένας δεύτερος εξαντλητικός "μαραθώνιος" αναζήτησης στο Ίντερνετ με αντάμειψε με ΕΝΑ και μόνο άρθρο από κάποιο forum σχετικό με προβλήματα υπολογιστών, το οποίο αφορούσε ένα ερώτημα παρόμοιο με το δικό μου. Ο ειδικός που είχε αναλάβει να απαντήσει δεν έμπαινε καν στον κόπο να κρύψει την άγνοιά του επί του θέματος, δίνοντας μόνο γενικές οδηγίες για το πώς μπορεί κανείς να μειώσει τις ημέρες διατήρησης των αποθηκευμένων σελίδων στο Ιστορικό. 'Ηξερα, βέβαια, πως αυτό δεν επρόκειτο να με βοηθήσει, αφού, ενώ είχα ήδη ορίσει να μένουν μόνο για μια μέρα οι σελίδες στο Ιστορικό, οι αποθηκευμένες υπερσυνδέσεις μου βρίσκονταν στον πίνακα πάνω από μισό χρόνο.

Η ελάχιστα διαφωτιστική αυτή απάντηση, ωστόσο, επιβεβαίωσε τις υποψίες μου ότι οι καταχωρίσεις του πίνακα υπερσυνδέσεων είχαν άμεση σχέση με το cache του προγράμματος περιήγησης και τα cookies. Τώρα πια δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία για την ύπαρξη ενός κρυφού "χώρου αποθήκευσης" υπεύθυνου για την ύπαρξη των λεγόμενων "επίμονων" (persistent) cookies, τα οποία δεν επέτρεπαν τη διαγραφή των υπερσυνδέσεων από τον πίνακα. Αν έβρισκα έναν τρόπο να εμφανίσω τα κρυμμένα αυτά αρχεία, τότε το πρόβλημα θα λυνόταν.

Δοκίμασα λοιπόν τα πάντα, φτάνοντας στο σημείο να απορήσω με την ίδια μου την ευρηματικότητα, αλλά χωρίς καμιά επιτυχία. Στο τέλος κατέβασα από το Ίντερνετ τη δοκιμαστική βερσιόν ενός γνωστού προγράμματος, το οποίο υπόσχεται να διαγράψει κάθε ίχνος διαδικτυακής δραστηριότητας από τον υπολογιστή. Το "έτρεξα" δυο φορές απανωτά, αλλά παρότι ελευθέρωσε αρκετό πολύτιμο χώρο στο δίσκο μου και διέγραψε ως και τα Ληφθέντα Αρχεία Προγραμμάτων από το cache του Internet Explorer (πράγμα που, όπως αποδείχτηκε αργότερα, ήταν εντελώς περιττό και δημιούργησε επιπλέον προβλήματα), μόλις άνοιξα ένα αρχείο Word και, τρέμοντας από την αγωνία, έδωσα την εντολή για Εισαγωγή Υπερσύνδεσης... Μάλιστα, σωστά το μαντέψατε. Οι φοβερές και τρομερές καταχωρίσεις ήταν ακόμα εκεί, λες και είχαν βρυκολακιάσει! Μια από αυτές, μάλιστα, εξακολουθούσε να φυτοζωεί ενώ η αντίστοιχη σελίδα της είχε προ πολλού χαθεί από τον Κυβερνοχώρο.

Και τότε ανακάλυψα εντελώς συμπτωματικά στο Ίντερνετ ένα άρθρο που μου άνοιξε τα μάτια.

Με βάση αυτό και ορισμένες επιπλέον πηγές αναφοράς όπου ανέτρεξα στη συνέχεια, κατάφερα τελικά να βρω μια πιθανή λύση στο αίνιγμα που με ταλαιπωρούσε, καταλήγοντας στο αναπόφευκτο και αδιαμφισβήτητο πλέον συμπέρασμα ότι οι "αθάνατες" καταχωρίσεις οφείλουν την ύπαρξή τους στα προϊόντα κάποιας μοχθηρής διάνοιας, γνωστότερα με την ονομασία "επίμονα" cookies, τα οποία εγκαθίστανται μόνιμα σε μια σκοτεινή γωνιά του σκληρού δίσκου και κρύβονται τόσο καλά, ώστε κανείς να μην μπορεί να υποπτευθεί την ύπαρξή τους και να είναι αδύνατο να εντοπιστούν με οποιαδήποτε συμβατική μέθοδο αναζήτησης, παίζοντας με τα νεύρα των χρηστών σαν τη γάτα με το ποντίκι.

Το ερώτημα στην προκειμένη περίπτωση είναι για ποιο λόγο μια σελίδα σφάλματος έχει ρυθμιστεί έτσι ώστε να αφήνει επίμονο cookie στο σύστημα του επισκέπτη της - αλλά αυτό ούτε είμαι σε θέση, ούτε έχω την αρμοδιότητα να το ερμηνεύσω. Θα προσπαθήσω όμως να εξηγήσω γιατί ο υπολογιστής έχει την εκνευριστική συνήθεια να "κατασκοπεύει" τους χρήστες του και να καταγράφει την κάθε διαδικτυακή σελίδα που επισκέπτονται. Ήδη με ενοχλεί το γεγονός ότι οι περιηγήσεις μου στο Ίντερνετ παρακολουθούνται αδιάκοπα από κάθε λογής γνωστά και άγνωστα κυβερνοπαράσιτα για λόγους που, σ' εμένα τουλάχιστον, είναι ακατανόητοι (και δεν έχω καμιά πρόθεση να θίξω το συγκεκριμένο ζήτημα αυτή τη στιγμή, ούτε να αρχίσω να αναμασώ θεωρίες για παγκόσμιες συνωμοσίες εναντίον της ατομικής ελευθερίας, αν και αντιλαμβάνομαι πλήρως τη ζωτική σημασία του θέματος). Τι ενδιαφέρον, άλλωστε, θα είχαν για τον οποιονδήποτε τα κρυφά αρχεία του δικού μου υπολογιστή, τη στιγμή που δεν έχει πρόσβαση σ' αυτόν κανένας άλλος εκτός από μένα; Έχω σοβαρούς λόγους να αμφιβάλλω για το αν τα χιλιάδες γραφικά φόντου για ιστοσελίδες, οι κινούμενες εικόνες, τα αρχεία ήχου και τα διάφορα δωρεάν προγράμματα για τη συντήρηση του υπολογιστή που έχω κατεβάσει από το Ίντερνετ θα χρησίμευαν σε οποιαδήποτε μυστική υπηρεσία, ή αν κανείς θα σπαταλούσε τον πολύτιμο χρόνο του για να ασχοληθεί με τα σταυρόλεξα, τις σπαζοκεφαλιές και τα κόμικς που φτιάχνω για λογαριασμό ενός παιδικού περιοδικού, τις μισοτελειωμένες μεταφράσεις μου ή τις λογοτεχνικές παρεκτροπές στις οποίες με ωθεί κατά καιρούς η ιδιόρρυθμη Μούσα μου.

Η απάντηση σε όλα τα παραπάνω μπορεί να φαίνεται απλοϊκή, αλλά είναι η μόνη ικανοποιητική εξήγηση που μπορώ να σκεφτώ: Τα Windows ΔΕΝ ΠΡΟΟΡΙΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΧΡΗΣΗ. Επομένως, ο όρος "προσωπικός υπολογιστής" (personal computer) έχει σχεδόν καταντήσει οξύμωρο σχήμα, παρά το γεγονός ότι ο αριθμός των ιδιωτών που αγοράζουν υπολογιστές για αποκλειστικά προσωπική χρήση (χωρίς, τις πιο πολλές φορές, να έχουν κάποια ιδιαίτερη κατάρτιση) αυξάνεται συνεχώς. Οι εταιρίες και οι οργανισμοί που βασίζονται σε σημαντικό βαθμό στην άψογη λειτουργία των δικτύων τους έχουν, ως ένα σημείο, το δικαίωμα να ελέγχουν τις διαδικτυακές περιπλανήσεις των υπαλλήλων τους, τόσο για να κρατούν σε καλή κατάσταση τον εσωτερικό μηχανισμό τους, όσο και για να συντηρούν το κοινωνικό τους γόητρο. Δεν πρόκειται να μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες - πιστεύω ότι η εικόνα του προβλήματος είναι ξεκάθαρη, όπως και η δική μου τοποθέτηση. Πράγμα το οποίο μας οδηγεί αναγκαστικά στο αρχικό ερώτημα: υπάρχει τρόπος για μας, τους ανεξάρτητους χρήστες υπολογιστών, που δεν έχουμε καμιά σχέση με τέτοιου είδους δίκτυα, να διαγράψουμε με ασφάλεια τα κρυφά αυτά αρχεία από το σύστημά μας, για τον απλούστατο λόγο ότι χρειαζόμαστε περισσότερο ελεύθερο χώρο στο σκληρό δίσκο;

Ε λοιπόν ναι, υπάρχει τρόπος. Το μυστικό βρίσκεται στη διαγραφή των "επίμονων" cookies που αφήνουν διάφορες ιστοσελίδες για πολλούς και ποικίλους λόγους και τα οποία "κατοικοεδρεύουν" στα περίφημα αρχεία INDEX.DAT, κρυμμένα επιμελώς στους λαβυρίνθους κάθε σκληρού δίσκου. Καθώς όμως τίποτα δεν μένει κρυφό κάτω από τον ήλιο, ήταν ζήτημα χρόνου να ανακαλυφθούν.

Το κακό είναι ότι κανένα INDEX.DAT δεν μπορεί να διαγραφεί μέσα από τα Windows, διότι, ακόμα και αν τα εντοπίσει κανείς επιλέγοντας την "Εμφάνιση όλων των αρχείων", υποτίθεται ότι χρησιμοποιούνται από κάποιες εφαρμογές που "τρέχουν" και είναι αδύνατο ακόμα και να ανοίξουν. Ευτυχώς, υπάρχει λύση, αν και κάπως περίπλοκη - το αποτέλεσμα όμως αξίζει σίγουρα τον κόπο. Και ερχόμαστε στα καλά νέα: το cache του προγράμματος περιήγησης μπορεί να καθαριστεί πλήρως, μόνιμα και με ασφάλεια μέσα από το DOS. Θεωρώ, ωστόσο, καθήκον μου να υπενθυμίσω ότι δεν αναλαμβάνω καμιά ευθύνη σε περίπτωση που η προτεινόμενη διαδικασία δεν επιφέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα, ούτε γνωρίζω εάν θα είμαι σε θέση να βοηθήσω αν τυχόν γίνει κάποια ζημιά, οπότε εάν έχετε οποιαδήποτε επιφύλαξη, καλύτερα να μην επιχειρήσετε τίποτα από τα παρακάτω.

Σημειώστε ότι οι οδηγίες που δίνονται στη συνέχεια αφορούν αποκλειστικά το λειτουργικό σύστημα των Microsoft Windows 9x, συμπεριλαμβανομένων και των Windows 98 Second Edition (τα οποία προτιμώ να διαχωρίζω από τα υπόλοιπα Windows 9x, έχοντας από προσωπική εμπειρία διαπιστώσει ότι αποτελούν μια μάλλον ιδιάζουσα "πλατφόρμα", πιο σχετική με τις νεότερες εκδόσεις των Windows παρά με τα 9x), 2000, ME & XP, με πρόγραμμα περιήγησης το Microsoft Internet Explorer 4.0 και άνω.

Για να μπούμε στο DOS:

Σβήνουμε τον υπολογιστή και περιμένουμε 30" περίπου για να καθαρίσει η μνήμη. Τον ανοίγουμε ξανά κρατώντας πατημένο το πλήκτρο Ctrl ή F8 (αν έχουμε Windows 2000, ME ή XP θα χρειαστεί να ξεκινήσουμε τον υπολογιστή με μια κατάλληλη δισκέτα εκκίνησης ή με το CD εγκατάστασης των Windows).

Μια αριθμημένη λίστα επιλογών εμφανίζεται στην οθόνη. Με το πλήκτρο Down (το βελάκι που δείχνει προς τα κάτω) επιλέγουμε την εντολή Command Prompt Only (αρ. 5 στα περισσότερα συστήματα), πατάμε το πλήκτρο Enter ή Return και περιμένουμε ώσπου να εμφανιστεί ένα C:> με τη μεγάλη κάτω παύλα στα δεξιά του να αναβοσβήνει.

Στη συνέχεια πληκτρολογούμε διαδοχικά τις παρακάτω εντολές, πατώντας το πλήκτρο Enter ή Return στο τέλος της καθεμιάς (κάθε αριθμημένος "στίχος" αποτελεί και μια νέα εντολή), ΧΩΡΙΣ, φυσικά, να συμπεριλάβουμε τους αριθμούς και τις επεξηγήσεις που βρίσκονται μέσα σε παρένθεση!:

1. cd windows (δίνει πρόσβαση στον κατάλογο των Windows, οπότε στην αρχή της επόμενης εντολής θα εμφανιστεί το C:\WINDOWS> με τη μεγάλη κάτω παύλα στα δεξιά του να αναβοσβήνει)
2. smartdrv (όπου Smartdrv είναι ένα πρόγραμμα το οποίο θα επιταχύνει τη διαδικασία. Το αφήνουμε να "φορτώσει" ως το τέλος και να μας ξαναβγάλει το C:\WINDOWS> με την παύλα που αναβοσβήνει)
3. cd\ (δίνει πρόσβαση στο δίσκο C, ξαναγυρίζοντάς μας στην αρχή εντολής C:\> από όπου ξεκινήσαμε)
4. deltree/y temp (ο "διακόπτης" y μας απαλλάσσει από τον κόπο να επιβεβαιώσουμε τις διαδοχικές διαγραφές όλων των αρχείων του φακέλου)
5. cd windows (μας ξαναγυρίζει στον κατάλογο των Windows, εμφανίζοντας την αρχή εντολής C:\WINDOWS>)
6. deltree/y cookies (διαγράφει το φάκελο των Cookies)
7. deltree/y temp (διαγράφει το φάκελο Temp, στον οποίο αποθηκεύονται διάφορα προσωρινά αρχεία προγραμμάτων)
8. deltree/y history (διαγράφει το φάκελο του Ιστορικού)
9. deltree/y tempor~1 (διαγράφει το φάκελο Temporary Internet Files, στον οποίο αποθηκεύονται προσωρινά αρχεία από τις περιηγήσεις μας στο Ίντερνετ)

Για επιστροφή στα Windows, πληκτρολογούμε win, πατάμε Enter ή Return και περιμένουμε να "φορτώσουν" ξανά τα Windows. Αυτό ήταν!

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να ανησυχούμε μήπως η διαγραφή των φακέλων αυτών προξενήσει προβλήματα. Έχουν τη μαγική ιδιότητα να ξαναγεννιούνται από τις στάχτες τους κάθε φορά που "φορτώνουν" τα Windows, οπότε δεν πρόκειται να "λείψουν" από το σύστημα. Η διαφορά είναι ότι τώρα θα έχουν δημιουργηθεί ξανά από την αρχή και θα είναι εντελώς άγραφοι, ενώ ταυτόχρονα θα υπάρχει σημαντική αύξηση ελεύθερου χώρου στο δίσκο.

Μόλις ο υπολογιστής επανέλθει στα Windows, ανοίξτε οποιοδήποτε έγγραφο του Word, επιλέξτε την εντολή Εισαγωγή Υπερσύνδεσης και μετά το πατήστε το κουμπί "Σελίδες στις οποίες έχει γίνει περιήγηση". Λοιπόν; Μη μου πείτε πως δεν άξιζε τον κόπο!

ΠΡΟΣΟΧΗ: Σε ορισμένα συστήματα, ιδιαίτερα όσα λειτουργούν με νεότερη έκδοση των Windows, ο φάκελος Temporary Internet Files μπορεί να βρίσκεται σε διαφορετικό κατάλογο από αυτόν των Windows, ή σε κάποιον φάκελο μέσα στον κατάλογο των Windows, όπως π.χ. στα Application Data, ή ακόμα και να είναι κρυφός. Για να τον εντοπίσουμε, επιλέγουμε Εμφάνιση Όλων των Αρχείων από τις Επιλογές Φακέλων του μενού Προβολή ή Εργαλεία σε οποιοδήποτε ανοιχτό παράθυρο φακέλου και στη συνέχεια πατάμε Αναζήτηση από το μενού Έναρξη για να βρούμε το αρχείο INDEX.DAT. Πρέπει να υπάρχουν δύο με την ίδια ονομασία, ένα στο φάκελο Temporary Internet Files και το άλλο στο φάκελο του Ιστορικού. Σημειώνουμε τη διαδρομή των δύο αυτών αρχείων, καθώς και το όνομα MS-DOS του καθενός (αυτό βρίσκεται αν σκιάσουμε το φάκελο, κάνουμε δεξιό κλικ με το ποντίκι και επιλέξουμε Ιδιότητες). Αφού μπούμε στο DOS, πληκτρολογούμε την πλήρη διαδρομή του καθενός, με πρώτο τον κατάλογο, π.χ. applic~1 (αμέσως μετά το C:\WINDOWS>) και τελευταίο το φάκελο όπου βρίσκεται το αρχείο που θέλουμε να σβήσουμε, προσέχοντας να χωρίσουμε τον κάθε φάκελο από τον επόμενο με μια ανάστροφη κάθετο (\) και να ΜΗΝ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΑ εκτός αν είναι απαραίτητο, διαφορετικά θα εμφανιστεί το μήνυμα σφάλματος Πάρα Πολλές Παράμετροι. Ύστερα πληκτρολογούμε deltree/y ακολουθούμενο από ένα διάστημα και το όνομα MS-DOS του φακέλου που θέλουμε να σβήσουμε, π.χ. tempor~1 και πατάμε Enter ή Return στο τέλος της εντολής. Επαναλαμβάνουμε την ίδια ακριβώς διαδικασία για τους φακέλους Temp, History και Cookies.