Αν και μέσα στην τελευταία πενταετία έχει έρθει κυριολεκτικά ο κόσμος ανάποδα, η νοοτροπία των ημερών δανεικής ευωχίας και κούφιου τσαμπουκά στη χώρα μας καλά κρατεί. Διότι δεν έχουν, δυστυχώς, ακόμα εκλείψει τα φυτοζωούντα απολιθώματά της, που δεν εννοούν να ξεκολλήσουν απ' τα "περασμένα μεγαλεία" (και διηγώντας τα να βαράς το κεφάλι στον τοίχο) και εξακολουθούν να θεωρούν το σύμπαν τσιφλίκι τους. Εκείνοι που έχουν κάθε δικαίωμα εις βάρος των άλλων και καμιά υποχρέωση απέναντί τους. Που δεν κόβουν καν ταχύτητα ενώ το φανάρι έχει γίνει πράσινο για τους πεζούς και κορνάρουν ανυπόμονοι στη γιαγιά με το μπαστουνάκι. Που πέφτουν να σε φάνε έτσι και τολμήσεις να εκφράσεις μια άποψη διαφορετική από του συρμού. Που τους ακούει όλη η γειτονιά όταν έχουν επισκέψεις ή μιλάνε στο κινητό. Που παρκάρουν στις θέσεις για τους ανάπηρους. Που πετούν τα σκουπίδια τους απ' το παράθυρο του αμαξιού και φτύνουν με όλη τους την άνεση στο πεζοδρόμιο ενώ περνάνε άνθρωποι από δίπλα τους. Που το έχουν σε κακό να πουν "ευχαριστώ" ή "συγνώμη". Που κλείνουν το δρόμο στο ασθενοφόρο και την πυροσβεστική επειδή δεν ανέχονται να τους προσπεράσει κανείς. Που καμαρώνουν για τη "μαγκιά" τους να εξαπατούν και να εκμεταλλεύονται. Η θλιβερή αυτή "κληρονομιά" είναι που μας δυσφημεί ως λαό, απαξιώνοντας και ποδοπατώντας κάθε έννοια σεβασμού προς το συνάνθρωπο. Δεν είναι όμως ο κανόνας - ή τουλάχιστον, αυτό θέλω (και επιμένω, ίσως αφελώς) να ελπίζω. Απλώς η αντικοινωνική τους συμπεριφορά κάνει την παρουσία τους πιο έντονα αισθητή.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου