Καθώς η μάνα του ανακάτευε το σιρόπι για τα μελομακάρονα, εκείνο κοίταζε περίεργο την πλατιά μεταλλική κουτάλα που κρεμόταν πάνω απ' τον πάγκο της κουζίνας. Στη ρηχή της κοιλότητα καθρεφτιζόταν ένα θέαμα αλλόκοτο: ένα αναποδογυρισμένο, άτεχνα σκιτσαρισμένο πρόσωπο, σχεδόν άμορφο απ' τα μάτια και πάνω, γεμάτο κόκκινες και μπλάβες στάμπες.
Από τότε που κληρονόμησε το ξαντήριο της θειας του, έγινε τυραννίσκος. Επιστατούσε το προσωπικό με πυγμή σιδερένια και καμιά ανοχή στην απειθαρχία. Κι η σκληρότητά του δεν περιοριζόταν στη δουλειά, μα και στο σπίτι του είχε καταντήσει αφόρητος. Δεν περνούσε μέρα που να μη λογοφέρει έστω και μια φορά με τη γυναίκα του, η οποία ήταν λαίμαργη και τρελαινόταν για γλυκά. Την κατηγορούσε ότι καταβρόχθιζε κυριολεκτικά την κοινή τους περιουσία και απειλούσε να τη χωρίσει έτσι και συνέχιζε το ίδιο βιολί.
Από πού να πιάσω και τι ν' αφήσω εδώ. Ένα μόνο έχω να πω: Κρίμα. Κρίμα στον ωραίο τίτλο και τη "γαργαλιστική" ιδέα που αποδεικνύεται πιο "ζόρικη" απ' όσο οι σχετικά πρωτάρηδες σεναριογράφοι (Peter Aperlo & Clay Staub - ο δεύτερος ευθύνεται και για τη σκηνοθεσία) ήταν, προφανώς, σε θέση να διαχειριστούν, με αποτέλεσμα να τους φύγει απ' τα χέρια και να πάθει ό,τι και ο δύσμοιρος, συμπαθέστατος πλην γκαντέμης συμπρωταγωνιστής (Shawn Ashmore, γνωστός και αγαπητός στους φίλους των βιντεοπαιχνιδιών από το πολυπαινεμένο Quantum Break και το παράλληλο, συμπληρωματικό ομότιτλο σίριαλ) της τηλεοπτικής Amanda Schull (Pretty Little Liars, Murder in the First), της οποίας η φάτσα, η κόμμωση και η μονίμως δυσκοίλια έκφραση - όπως και η προσεγμένη, κατά τα άλλα, φωτογραφία του έμπειρου στο είδος Miroslaw Baszak (Pontypool, The Strain) - κραυγάζουν από μακριά "Scandi-noir του φτωχού". Κρίμα και για τις ευσυνείδητες προσπάθειες του φωτογενούς Milo Ventimiglia να στριμώξει το εκρηκτικό ταμπεραμέντο του σ' έναν ρόλο τόσο ατσούμπαλα άνισο και ασυνεπή στον εαυτό του, ώστε η άρδην ανατροπή που τον αφορά φέρνει τελικά γέλιο αντί για σοκ. Έχω δε την υποψία ότι μέρος της φετινής, όγδοης σεζόν (Apocalypse) του American Horror Story παρωδεί, μεταξύ άλλων, αυτή συγκεκριμένα την ταινία. Οφείλω, ωστόσο, να αναγνωρίσω ένα απροσδιόριστο "κάτι" που σώζει το όλο εγχείρημα από τον πλήρη καταποντισμό - ίσως μια ειλικρίνεια προθέσεων που εμποδίζει τον αθέλητο σουρεαλισμό της υπόθεσης να υπονομεύσει την ατμοσφαιρικότητα του εικαστικού μέρους και κατορθώνει να κρατήσει, έστω και από μια κλωστή, το ενδιαφέρον. Το από φυσικού του σκιαχτερό πρόσωπο του ταλαντούχου μικρού Spencer Drever (Fargo, Strange Empire) θα στοιχειώσει για καιρό τους εφιάλτες σας.
Δεν ξέρω τ' όνομά μου ούτε τη ράτσα μου. Με κόπο ανοίγω τα μάτια μου σε μια πρωτόγνωρη κόκκινη στίλβη. Τα άμαθα, μουδιασμένα πόδια μου απλώνονται άγαρμπα από δω κι από κει, σκίζουν το ντελικάτο κουκούλι που με τυλίγει. Μόλις ήρθα στον κόσμο κι όμως νιώθω λες και ξαναγεννιέμαι για εκατοστή φορά. Ίσως απ' τα δεκάδες ξαναζωντανέματά μου, καθώς ο δημιουργός μου δεν εννοούσε να τα παρατήσει. Δεν του πέτυχα με την πρώτη και τον παίδεψα. Μα αυτός εκεί, ακούραστος και πεισματάρης, να συγκομίζει και να συνταιριάζει τα κομμάτια μου ώσπου είδε, επιτέλους, μέσα στο κέλυφός μου να σπιθίζει μια ιδέα ζωής.
Το μπάζωμα του ρέματος είχε ανοίξει τεράστιο χάσμα ανάμεσα στους κατοίκους της κωμόπολης. Οι μισοί ήταν υπέρ και οι άλλοι μισοί κατά. Δίχως τη συναίνεση της πλειονότητας, βέβαια, τίποτα δεν επρόκειτο να προχωρήσει. Γι' αυτό και ο πρόεδρος, που βιαζόταν να κλείσει τη συμφωνία με τους μεγαλοξενοδόχους, είχε αναθέσει στους πιο βρωμόστομους από τους υποστηρικτές του να διαβάλουν τους αντιτιθέμενους.
Ένα αεροπορικό ατύχημα χωρίζει με τραγικό τρόπο ένα αγαπημένο ζευγάρι, τον Stanley και τη Leonore, που πάνω στην απελπισμένη φυγή τους - δεν ξέρουμε ακόμα από ποιον ή τι - χάνονται σε μια απόκρημνη χιονοσκέπαστη περιοχή αγνοώντας την τύχη ο ένας του άλλου. Εμείς παίζουμε από την πλευρά του Stanley, ο οποίος έχει πάθει αμνησία και πασχίζει να ανασυναρμολογήσει ένα όχι και τόσο αθώο, απ' ό,τι φαίνεται, παρελθόν συλλέγοντας μισοκαμένα αντικείμενα και σελίδες από το ημερολόγιο της Leonore, που σκορπίστηκαν σε μια χαώδη έκταση αφιλόξενου εδάφους. Εχθρικές έως θανατηφόρες καιρικές συνθήκες, πλήθη από μισοψόφιες ξεβρασμένες τσούχτρες και σκελετούς γιγάντιων προϊστορικών ζώων, απότομα μονοπάτια και καταπαγωμένα νερά είναι μερικά μόνο από τα εμπόδια που συναντά ο Stanley αναζητώντας απεγνωσμένα τη γυναίκα του, ενώ ο χρόνος δεν μετρά υπέρ τους... Εμπνευσμένο από τη μια και μοναδική όπερα που έγραψε ο Beethoven, η οποία δανείζει και τον τίτλο της στο εξαιρετικά πρωτότυπο, αγχωτικά συναρπαστικό αυτό παιχνίδι, το Fidelio Incident αναφέρεται δίχως να "χρυσώνει" το χάπι στην πρόσφατη αιματοβαμμένη ιστορία της Ιρλανδίας. Δεν πρόκειται όμως τόσο για πολιτικό σχόλιο, όσο για μια ανελέητη ψυχολογική "ανασκαφή" που ξεψαχνίζει το υποσυνείδητο και τα απομεινάρια μνήμης ενός συμμέτοχου σε φονικές πράξεις βίας, με προκάλυμμα τα ευγενή ιδεώδη του απελευθερωτικού αγώνα. Οι αιτίες όμως που τον υποκίνησαν - και, στην ουσία, τον εξώθησαν - ήταν κάθε άλλο παρά ευγενείς. Αν και το γραφικό περιβάλλον (οι επιβλητικοί ογκόλιθοι σε κυκλικούς σχηματισμούς, τα σπήλαια με τα "υγρά" ιριδίζοντα χρώματα, τη σχεδόν απειλητικά φρέσκια και "ζωντανή" υδρόφιλη βλάστηση και τα μυστηριώδη χαράγματα στα τοιχώματά τους, τα υπόγεια καταφύγια με τους δαιδαλώδεις διαδρόμους) παραπέμπει απροκάλυπτα στο Dear Esther και το Kholat, η πλοκή διαφοροποιείται έντονα και ευπρόσδεκτα, οδηγώντας μας μέσα από διαδοχικά, ονειρικά/εφιαλτικά flash backs προς την τελική ανατροπή (ενδιαφέρον είναι πως την ίδια εποχή έτυχε να πέσουν στα χέρια μου τουλάχιστον δύο άλλα παιχνίδια - το προαναφερθέν Dear Esther και το εικαστικά οργιώδες ρωσικό The Last Dream, το οποίο αξίζει επίσης μια αναλυτικότερη παρουσίαση - με παρόμοιο εύρημα στο φινάλε τους). Αρκετά σύντομο ώστε να μην κουράζει και αρκετά "ζουμερό" ώστε να μην κάθεται απλώς στο δόντι, με τις καθαρές εκφραστικές φωνές των Glenn Keogh (Sons of Anarchy, Scorpion) & Bess Harrison (Memory, The Temple) και το εξαίσιο soundtrack του πιανίστα και συνθέτη συμφωνικής μουσικής Michael Krikorian, το Fidelio Incident μας χαρίζει κάτι παραπάνω από μιάμιση ώρα υπαρξιακής αγωνίας και αισθητικής απόλαυσης, που δεν θα αφήσει παραπονεμένους ως και τους απαιτητικούς φίλους του είδους.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Μια συνεπτυγμένη εκδοχή του άρθρου αυτού στα Αγγλικά δημοσιεύτηκε στο προφίλ μου στον επίσημο ιστότοπο του Steam (24.12.18).
Ένα νεαρό ζευγάρι, ο Victor και η Alicia (που βρίσκεται στις αρχές της εγκυμοσύνης της), μετακομίζουν σ' ένα ευρύχωρο, αλλά όχι και τόσο καλοδιατηρημένο διαμέρισμα στην πόλη, προκειμένου να διευρύνουν τις επαγγελματικές τους προοπτικές. Μια σειρά από ύποπτα γεγονότα και ευρήματα ωθούν τον Victor να ερευνήσει τις δραστηριότητες και το παρελθόν του σπιτονοικοκύρη τους και διαχειριστή της πολυκατοικίας, ενός παράξενου, μοναχικού ηλικιωμένου που κρατά επτασφράγιστο το γραφείο του και τα υπόγεια του κτηρίου. Σίγουρος ότι πρόκειται για την κλασική περίπτωση αργόσχολου "ματάκια", ο Victor καταφέρνει να αποκτήσει πρόσβαση στις "απαγορευμένες" περιοχές της πολυκατοικίας ώστε να τον πιάσει στα πράσα. Αυτό όμως που θα ανακαλύψει, θα του γυρίσει κυριολεκτικά τον κόσμο ανάποδα... Με χαριτωμένες, "εντέχνως άτεχνες" φιγούρες και σκηνικά απίστευτης ομορφιάς, κατασκευασμένα εξ ολοκλήρου από πλαστελίνη και χαρτόνι και χρωματισμένα στο χέρι, η ανερχόμενη σουηδική ομάδα σχεδιαστών Cockroach Inc. (με επικεφαλής τους Anders Gustaffson και Erik Zaring) μας αφηγείται μια "δύσκολη" όσο και καθηλωτική ιστορία υπαρξιακής αγωνίας και αναζήτησης, αντλώντας έμπνευση από τις αρχές του Ινδουισμού και της νιτσεϊκής φιλοσοφίας, καθώς και από την ποίηση του Mearns, του Larkin, του Blake και του Carroll και φυσικά, το απαράκαμπτο σύμπαν του Lovecraft. Μη σας ξεγελά η συντομία, το χιούμορ και η (σχετική) απλότητα των γρίφων στο πρώτο από τα έξι συνολικά επεισόδια του Dream Machine. Από το δεύτερο και μετά, ετοιμαστείτε για ένα τρικυμιώδες, ολοένα και πιο σουρεαλιστικό ταξίδι σε κόσμους επώδυνα οικείους και μαζί επικίνδυνα πρωτόγνωρους, όπου το όνειρο και το υποσυνείδητο, η φαντασίωση, η αλληγορία και το ποιητικό παράλογο εισχωρούν με απρόβλεπτους τρόπους στην πραγματικότητα (ή έστω ό,τι συμβατικά θεωρούμε πραγματικότητα) και της αλλάζουν τον αδόξαστο. Δίκαια το άκρως ιδιότυπο αυτό παιχνιδάκι απέσπασε βραβεία και διακρίσεις και μάλιστα χαρακτηρίστηκε "αριστούργημα" από τους συνήθως φαρμακόγλωσσους συγκρατημένους κριτικούς του είδους. Οι φανατικοί των adventure - και όχι μόνο - θα αναγνωρίσουν τα παμπόνηρα κλεισίματα του ματιού σε προγενέστερα εμβληματικά παιχνίδια όπως το Sanitarium, ο Gabriel Knight, ο Duke Nukem και αρκετά άλλα.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Μια συνεπτυγμένη εκδοχή του άρθρου αυτού στα Αγγλικά δημοσιεύτηκε στο προφίλ μου στον επίσημο ιστότοπο του Steam (25.11.18).
Ήταν ο τρίτος δικηγόρος που είχε εξαφανιστεί για μήνες, πριν τον ανακαλύψουν τα αστυνομικά σκυλιά στην υπώρεια του κατάφυτου λόφου. Ο σκελετός του βρέθηκε καθισμένος σ' ένα παγκάκι, σε πόζα που έφερνε στο νου το Στοχαστή του Rodin. Πρέπει να τον έστησαν έτσι μετά θάνατον, όσο το πτώμα ήταν ζεστό ακόμα κι ευλύγιστο, αφήνοντας την υπόλοιπη διαδικασία στα στοιχεία της φύσης. Λίγο πιο πέρα, ένα αξιοθαύμαστα ρεαλιστικό ομοίωμα ναυαγίου εικονογραφούσε κυριολεκτικά την έκφραση "βουλιάξαν τα καράβια του". Πράγματι, ο μακαρίτης ήταν χρεωμένος ως το λαιμό, τον είχε παρατήσει η γυναίκα του και με όλες σχεδόν τις τελευταίες του υποθέσεις είχε δικαιωματικά κερδίσει τον τίτλο του χασοδίκη.
Σε μέρη τόσο πυκνοκατοίκητα, είναι αναπόφευκτες οι επιδημίες. Ειδικά τώρα το φθινόπωρο, με την υγρασία και τα ρεύματα, θερίζουν. Ένα τέτοιο κακό πλάκωσε την πόλη μας πέρσι τέτοιον καιρό. Το πρόβλημα επιδεινώθηκε από τον ερχομό δυο ξένων που δεν μας ενημέρωσαν εγκαίρως για την κατάσταση της υγείας τους. Ήταν δύτες και είχαν κολλήσει πνευμονόκοκκο από το μολυσμένο αέρα που τους έστελνε το μηχανοκάικό τους. Δεν είχαν γίνει όπως έπρεπε οι εργασίες συντήρησης και οι σωλήνες είχαν μείνει ακαθάριστοι για ποιος ξέρει πόσους μήνες.
Η προεσπερίδα κυλούσε μέσα σ' ένα κλίμα συγκρατημένης αδημονίας. Η οικοδέσποινα είχε άγχος γιατί το κυρίως πιάτο δεν είχε πετύχει. Το βούτυρο ήταν ταγκισμένο και ο μάγειρας δεν το είχε πάρει είδηση εγκαίρως. Μα και να το έπαιρνε, δηλαδή, σκασίλα του, Τώρα τελευταία είχε γίνει εξοργιστικά αμελής όσο και αγενής, με μια υπεροψία που έκανε τους πάντες να υποπτεύονται πως σε κάποια βρωμοδουλειά ήταν μπλεγμένος - δεν θα τους ξάφνιαζε αν καμιά μέρα διάβαζαν στις εφημερίδες ότι το είχε σκάσει με τα λεφτά των αφεντικών του και, πιθσνότατα, τη νοστιμούλα καμαριέρα για κάποιο εξωτικό νησί. Κι ας μην είχαν προσέξει το στιλέτο που η σκαλιστή λαβή του εξείχε απ' την τσέπη της άσπρης του ποδιάς.
Ήταν συνθέτης της μονοτοκίας. Δεν συνήθιζε να ασχολείται με πολλά πράγματα συγχρόνως. Η καντάτα του σε στίχους του Λαμαρτίνου με αφορμή την επαίσχυντη επέτειο της Νύχτας του Αγίου Βαρθολομαίου του έτρωγε όλο του το χρόνο.
Παρά τις τεχνικές του ατέλειες, το πρώτο Dark Fall (Dark Fall - The Journal, 2002), όπως και τα δύο επόμενα (Dark Fall - Lights Out, 2004 & Dark Fall - Lost Souls, 2009) αφηγείται μια συναρπαστική, πολυεπίπεδη ιστορία μεταφυσικού και ψυχολογικού τρόμου με στοιχεία επιστημονικές φαντασίας, εκπληκτικές εξελίξεις και ανατροπές και μια τολμηρή δευτερεύουσα πλοκή, η οποία ξεδιπλώνει στο παρασκήνιο την τραγική πορεία και κατάληξη ενός κρυφού, εξαρχής καταδικασμένου έρωτα. Ο ταλαντούχος και πρωτοπόρος, με τον τρόπο του, δημιουργός βιντεοπαιχνιδιών Jonathan Boakes - στον οποίο χρωστάμε επίσης το εξαιρετικό The Lost Crown - A Ghost-Hunting Adventure (2008) - ήταν μόλις 29 ετών όταν άρχισε να φτιάχνει την επική σειρά Dark Fall, σε δικό του σενάριο, σχεδιασμό και μουσική, εμπνεόμενος από λαϊκούς θρύλους και παραδοσιακά τραγούδια της νότιας Αγγλίας, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε.
Ο χοντρός καιροφυλακτούσε κρατώντας έναν μπαλτά και καμαρώνοντας για το χαρτογραφικό του δαιμόνιο. Είχε σχεδιάσει λεπτομερώς και από μνήμης τα υπόγεια του πύργου. Ήξερε με αναμφισβήτητη ακρίβεια πού πήγαινε.
"Alienists" ονομάζονταν πριν τα μισά του 20ού αιώνα οι ψυχίατροι και συγκεκριμένα, όσοι συνεργάζονταν με την αστυνομία για τη διάγνωση ψυχικών διαταραχών σε εγκληματίες. Ο όρος, δανεισμένος από τον προγενέστερο γαλλικό "alieniste", προέρχεται από τη λατινική λέξη "alienus" (ξένος), λόγω της τότε επικρατούσας πεποίθησης ότι η ψυχασθένεια αποξενώνει τον πάσχοντα από την ανθρώπινη φύση του. Βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα (1994) του Νεοϋορκέζου συγγραφέα και μελετητή της στρατιωτικής ιστορίας Caleb Carr, η φετινή τηλεοπτική σειρά του καλωδιακού καναλιού TNT εξερευνά το εμβρυϊκό στάδιο της επιστήμης του forensic profiling (ανάλυσης χαρακτηριστικών) στα τέλη του 19ου αιώνα, όπου οι διεθνείς κοινωνικοπολιτικές ανακατατάξεις απαιτούσαν όλο και πιο πιεστικά την επανεξέταση των αντιλήψεων για την εγκληματικότητα, τους αυτουργούς, καθώς και την αντιμετώπισή της. Συνδυάζοντας με επιτυχία ιστορικά και φανταστικά στοιχεία, τόσο το βιβλίο όσο και η (αρκετά πιστή) οπτικοποίησή του - σε παραγωγή και σενάριο, μάλιστα (μεταξύ άλλων), του γνωστού από την πρώτη σεζόν του πολυσυζητημένου True Detective, Cary Fukunaga (Sin Nombre, Jane Eyre) - αναπλάθουν με ευσυνειδησία και ζωντάνια την εποχή και τα ήθη της, χωρίς να φοβούνται την αληθοφανή περιγραφή των ακραίων δυσμενών συνθηκών της και περιορίζοντας τον (αναγκαστικό, πλέον, για τα μέσα μαζικής ψυχαγωγίας) πολιτικά ορθό αναθεωρητισμό στο ελάχιστο δυνατόν, ώστε να μη διακυβεύεται η πραγματολογική ακρίβεια. Κύρια πρόσωπα του δράματος, ο ιδιοφυής Γερμανός ψυχαναλυτής Laszlo Kreizler (Daniel Bruhl), του οποίου οι ριζοσπαστικές θεωρίες και μέθοδοι προσελκύουν το θαυμασμό και το φθόνο των συναδέλφων του αλλά και την έχθρα του κατεστημένου, ο ευαίσθητος και γοητευτικός εικονογράφος εφημερίδων - το αντίστοιχο ενός σημερινού φωτορεπόρτερ - John Moore (Luke Evans) και η πρώτη γυναίκα γραμματέας του κεντρικού αστυνομικού τμήματος της Νέας Υόρκης, πεισματάρα και φιλόδοξη Sara Howard (Dakota Fanning), οι οποίοι ενώνουν τις δυνάμεις τους για να εντοπίσουν έναν κατά συρροήν δολοφόνο με πεδίο δράσης έναν "ειδικό" οίκο ανοχής που απασχολεί νεαρούς άντρες και ανήλικα αγόρια. Στο πλευρό τους, οι δαιμόνιοι και προοδευτικοί ιατροδικαστές Marcus (Douglas Smith) & Lucius (Matthew Shear) Isaacson, όπως και ο νέος αστυνομικός διοικητής και μέλλων λαμπρός πολιτικός Theodore Roosevelt (Brian Geraghty), ενώ ο διεφθαρμένος πυρήνας της αστυνομίας και ο υπόκοσμος, που εξακολουθούν να ωφελούνται από την κοινωνική σήψη, εκπροσωπούνται αντίστοιχα από τον άξεστο, μέθυσο υπαστυνόμο Connor (David Wilmot), τον άπληστο και συμπλεγματικό τέως αστυνομικό υποδιευθυντή Thomas Byrnes (Ted Levine) και τους συνεταίρους γκάνγκστερ και μαστροπούς Paul Kelly (Antonio Magro) & Biff Ellison (Falk Hentschel). Όσο και αν αποφεύγεται επιμελώς η εύκολη λύση ενός ερωτικού τριγώνου ανάμεσα στους όμορφους και χαρισματικούς πρωταγωνιστές, οι μεταξύ τους συναισθηματικές εντάσεις αποδίδονται με μαεστρία και πάθος, οδηγώντας σε κορυφώσεις και συγκρούσεις των οποίων τη σκόνη θα έτρωγε και η πιο τολμηρή αισθησιακή σκηνή. Αν η αρχή του πρώτου επεισοδίου φαίνεται κάπως αργή ή αμήχανη, μην αποθαρρυνθείτε - η συνέχεια θα σας αποζημιώσει με το παραπάνω. Προσέξτε επίσης τα cameos έκπληξη βετεράνων ηθοποιών σε βοηθητικούς ρόλους.
Κοιμάμαι στον αφρό της θάλασσας. Πικρό και πράσινο, το κύμα με λικνίζει. Μέσα μου κλείνω μια κραυγή. Η γοργόνα με μάζεψε, με περιεργάστηκε καλά καλά, με κούνησε στον αέρα και με ξανάριξε στο νερό. Δεν ξέρει να διαβάζει τις κραυγές. Μα και να 'ξερε, σε τι θα βοηθούσε; Στη στεριά πρέπει να βγω, να ξεβραστώ για να με βρουν. Να ταράξω τους κύκλους της μέρας τους με το αίνιγμά μου. Ποιος με στέλνει και γιατί; Αυτό ούτ' εγώ το ξέρω. Δεν είμαι παρά ένα μπουκάλι που μέσα του κλείνει μια κραυγή και ταξιδεύει κοιμισμένο στον αφρό της θάλασσας.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Λόγω αιφνίδιου προβλήματος υγείας του τιμώμενου ποιητή Φαίδωνα Θεοφίλου, η παρουσίαση ματαιώθηκε.
Η σουηδική εταιρία G5 Games ειδικεύεται στα παιχνίδια που βασίζονται στο λεγόμενο "κυνήγι κρυφών αντικειμένων" (hidden object hunt) και λόγω του πολύ απλού χειρισμού τους προσφέρονται τόσο για υπολογιστές, όσο και για οποιαδήποτε φορητή συσκευή με οθόνη αφής. Η Κρυμμένη Πόλη (Hidden City - Hidden Object Adventure) πρωτοκυκλοφόρησε το 2014 και από τότε ανανεώνεται τακτικά σε τεχνικά χαρακτηριστικά αλλά και σε θέματα. Το χειμώνα του 2017 και εν όψει των Χριστουγέννων, οι παίκτες είχαν την ευκαιρία να αναλάβουν μια ειδική "υπο-αποστολή" με τον τίτλο Mystery of Shadows, στην οποία έπρεπε να εξιχνιάσουν την αιφνίδια εξαφάνιση του κολλητού τους και συγχρόνως να ελευθερώσουν μια μυστηριώδη πολιτεία παραμυθένιας ομορφιάς από τις σκοτεινές δυνάμεις που την είχαν καταλάβει. Τα θεσπέσια (αν και στατικά στο μεγαλύτερο μέρος τους), ζωγραφισμένα στο χέρι γραφικά - σκηνικά και φιγούρες - με τα λαμπερά χρώματα και την εξαιρετική λεπτομέρεια στο σχεδιασμό, καθώς και το υπέροχο soundtrack, ήταν το δέλεαρ για τη δωρεάν, όπως διαφημιζόταν, μεταφόρτωση και εκκίνηση του παιχνιδιού, το οποίο ωστόσο ακολουθεί το freemium (από το "free" & "premium": δωρεάν κατά βάση, με απαιτήσεις αγοράς επιμέρους στοιχείων του) πρότυπο. Πράγμα που δεν αργεί να γίνει αισθητό μόλις η υπόθεση αρχίζει να παίρνει μπρος. Σύντομα παρουσιάζεται η ανάγκη για αναβάθμιση του "οπλοστασίου" μας, η οποία είναι σχεδόν αδύνατον να γίνει χωρίς αληθινά χρήματα. Σχεδόν, διότι εάν έχουμε τη διάθεση να περιμένουμε μερικές ώρες, κάποια από τα εφόδιά μας αναπληρώνονται από μόνα τους. Δεν είχα την υπομονή ούτε το χρόνο να τερματίσω το παιχνίδι υπό αυτές τις συνθήκες (αν και μου είπαν ότι γίνεται) κι έτσι δεν είμαι σε θέση να βγάλω διάγνωση για το σύνολό του. Όσο όμως κατάφερα να παίξω, δεν μπόρεσα να μην παρατηρήσω την όλο και πιο φανερή απλοϊκότητα της πλοκής και των "εχθρών", τη μάλλον κουραστική, τελικά, επαναληπτικότητα των γρίφων, το εξαρχής αγχογόνο και διαρκώς αυξανόμενο πλήθος των εκκρεμών "αποστολών" και την παράδοξη αντίληψη της αγγλικής γλώσσας εκ μέρους του σεναριογράφου. Ψάχνεις, ας πούμε, για ένα φανάρι (lantern), το οποίο στην πράξη μπορεί να είναι ένα... κερί ή ένας φακός μπαταρίας (!) - πέρα από το ότι ορισμένα αντικείμενα είναι τόσο καλά κρυμμένα που κυριολεκτικά δεν διακρίνονται με γυμνό μάτι. Κάτι άλλο που με προβλημάτισε είναι το κοινό στο οποίο απευθύνονται τα παιχνίδια της συγκεκριμένης εταιρίας: παραείναι προσχηματικά για τους ενήλικες ή ακόμα και τους εφήβους, μα και δαπανηρά (το ελάχιστο ποσό που χρειάζεται για έναν "φυσιολογικό" ρυθμό παιξίματος, με τα βασικά μόνο "ατού" και χωρίς τις πολύωρες αναμονές, ανέρχεται σε μερικές δεκάδες ευρώ το μήνα) για τα παιδιά, που δεν έχουν έτσι κι αλλιώς τη δυνατότητα να πληρώνουν κατά βούληση μέσω διαδικτύου. Η Κρυμμένη Πόλη είναι μια καλή ιδέα με εκθαμβωτικό περιτύλιγμα (συνοδεύεται μάλιστα και από ομότιτλη σειρά πέντε ως τώρα βιβλίων της φιλολόγου και σχεδιάστριας Kyra Wheatley, αλληλένδετων με το θέμα όπως και με την εξέλιξη του παιχνιδιού), αλλά χωρίς πραγματικό "ζουμί" - εκτός και αν λογαριάσουμε το έντεχνο "ξεζούμισμα" των παικτών με την υπόσχεση δώρων και επιπλέον προνομίων.
