Σε σχόλιο τρίτου κάτω από ανάρτηση φίλου στο FB, διάβασα πρόσφατα τη φράση "και ο Wagner ήταν ναζί". Αυτολεξεί και με τόνο σοβαρότατο, ενώ κανείς δεν διαφώνησε και αρκετοί, μάλιστα, επιδοκίμασαν. Ο Wagner, φυσικά, αποκλείεται εκ των πραγμάτων να "ήταν ναζί", αφού ο ναζισμός ως ιδεολογία και μόρφωμα δεν υπήρξε παρά τουλάχιστον 30 χρόνια μετά το θάνατό του. Τώρα, το ότι οι ναζιστές καπηλεύτηκαν και διαστρέβλωσαν το πνεύμα και τους συμβολισμούς του έργου του, είναι εντελώς άλλο ζήτημα. Με αυτήν τη "λογική", θα αποκαλούμε, δηλαδή, "ναζί" και τον Giordano Bruno, ο οποίος κάηκε ως αιρετικός το 1600 και του οποίου τη φιλοσοφία επίσης επιχείρησαν να οικειοποιηθούν οι οπαδοί του ναζισμού; Η τυφλή αυτή ευκολία των πρωθύστερων αφοριστικών χαρακτηρισμών τείνει, δυστυχώς - και κυρίως, επικίνδυνα - να γίνει κανόνας στην εποχή μας, αποδίδοντας σε προσωπικότητες και γεγονότα του παρελθόντος πτυχές και ιδιότητες εντελώς ανιστόρητες, οι οποίες, ενώ συχνά είναι απλώς υποθετικές και αδύνατον να αποδειχτούν, εκλαμβάνονται και αντιμετωπίζονται ως αναντίρρητα γεγονότα. Νοοτροπία που οδηγεί σε αυθαίρετες μεροληπτικές εκτιμήσεις και ισοπεδωτικές απορρίψεις, οι οποίες με τη σειρά τους υιοθετούνται και αναπαράγονται άκριτα, με κλιμακούμενη απολυτότητα. Την έχω φοβηθεί την εποχή μας, τρέμω το μέλλον που μας περιμένει έτσι και γενικευτούν τέτοιες τάσεις σε βαθμό ώστε να θεωρούνται αυτονόητες.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου