The Death Ship (1959)

Άνθρωποι στη θάλασσα

Πιστή γερμανόφωνη μεταφορά του ομότιτλου μυθιστορήματος του B. (Bruno?) Traven - ψευδεπώνυμου συγγραφέα του φημισμένου (επίσης διασκευασμένου για τη μεγάλη οθόνη από τον John Huston και βραβευμένου με δύο Oscar) Θησαυρού της Σιέρα Μάντρε - από τον Αυστριακό τηλεοπτικό σκηνοθέτη Georg Tressler (Das Kriminalgericht, Reisedienst Schwalbe), με τον αποκαλούμενο στην εποχή του "Γερμανό James Dean" Horst Buccholz (The Magnificent Seven, Cervantes) σε έναν από τους πρώτους του (και μετρημένους στα δάχτυλα) μεγάλους ρόλους. Κυνηγημένος από την αστυνομία για μικροπαραπτώματα, ο νεαρός Αμερικανός ναύτης Philip Gale γίνεται φίλος με τον Πολωνό θερμαστή Lawski (Mario Adorf) και μπαρκάρει μαζί του στο φορτηγό πλοίο Yorikke, όπου τα μέλη του πληρώματος προσλαμβάνονται χωρίς πιστοποιητικά. Σύντομα όμως θα ανακαλύψει το πανάκριβο τίμημα μιας τέτοιας "ουρανοκατέβατης" ευκαιρίας... Καταπέλτης ενάντια στην απανθρωπιά των σύγχρονων "κοινωνικών" συστημάτων, όπου ο σεβασμός στην ατομικότητα, την προσωπική αξιοπρέπεια και την ίδια τη ζωή δεν υφίσταται παρά μόνο στα λόγια και αυτόματα μηδενίζεται μπροστά στα συμφέροντα των οικονομικά ισχυρών, το αναρχίζον κείμενο του Traven (ο οποίος διώχθηκε για τις ακροαριστερές του πεποιθήσεις και μάλλον εξαιτίας αυτού κράτησε μυστική την αληθινή του ταυτότητα, διά βίου αλλά και μετά θάνατον) αποδίδεται με απερίφραστο ρεαλισμό από τον Tressler και τους πρωταγωνιστές του, διατηρώντας άθικτη τη σχεδόν αβάσταχτη ειλικρίνεια της αφήγησης και τη διηνεκή ισχύ της καταγγελίας του. Η απότομη "κάθοδος στην κόλαση" του καλόκαρδου, απονήρευτου και καλομαθημένου Philip εικονογραφείται με ντοκιμαντερίστικη ακρίβεια και αιχμηρές φωτοσκιάσεις που δίνουν μια καφκική αίσθηση εγκλωβισμού, τόσο μέσα στα ασφυκτικά έγκατα του καραβιού όσο και στην καρδιά της θαλάσσιας απεραντοσύνης. Η ανεπιτήδευτη και συχνά βίαιη ποιητικότητα των πλάνων του Tressler σίγουρα υπήρξε σημείο αναφοράς για τον Billy Budd του Peter Ustinov (Private Angelo, Lady L.), σε ένα ενδιαφέρον "αντιδάνειο" (το φιλμ του Ustinov βασίστηκε στην κλασική νουβέλα του Herman Melville, από την οποία ο Traven πιθανότατα εμπνεύστηκε το Death Ship - πάντως το όνομα του ήρωά του παραπέμπει ηχητικά και προσωδιακά στο "Billy Budd") και για τον Roman Polanski (Αποστροφή, Ο Ένοικος) στους Πειρατές - αν όχι και για τον Coppola (Ο Νονός, Πέτρινοι Κήποι) στο Αποκάλυψη Τώρα. Ωραίες οι ερμηνείες του φωτογενούς Buchholz και του μετέπειτα "θεσμού" των γερμανικών σίριαλ και B movies Mario Adorf (Der Schattenmann, Die Affare Semmeling), της πρωτοεμφανιζόμενης Elke Sommer (Τα Μυστικά Όπλα των Κατασκόπων, A Nightingale Sang in Berkeley Square) και του Έλληνα Πάνου Παπαδόπουλου (ο οποίος έκανε τριακονταετή καριέρα στη γερμανική τηλεόραση αναλαμβάνοντας χαρακτηριστικούς δεύτερους ρόλους). Συγκρατημένο soundtrack από τον τζαζίστα και αρχιμουσικό Roland Kovac (Jonathan, Samanka) και υπέροχη νατουραλιστική φωτογραφία από τον παραγωγικότατο Heinz Pehlke (Αντιγόνη, Der Graf von Luxemburg).

The Lives of the Saints (2006)

Άγιοι και αμαρτωλοί, θύτες και θύματα

Σε μια υποβαθμισμένη περιοχή του βόρειου Λονδίνου, ο τρομακτικά γραφικός συνοικιακός γκάνγκστερ κ. Karva (αγνώριστος ο Σκοτσέζος βετεράνος καρατερίστας James Cosmo) προορίζει για διάδοχό του το νεαρό προγονό του Othello (David Leon), τον οποίο υπεραγαπά. Εκείνος όμως σχεδιάζει κρυφά να ξεκόψει από το εγκληματικό περιβάλλον του πατριού του, να εξυγιάνει τις επιχειρήσεις του και να φέρει την ιερόδουλο φίλη του Tina (Emma Pierson) στον ίσιο δρόμο. Η αιφνίδια παρουσία ενός μικρού μουγκού θαυματοποιού (Sam MacLintock) στη ζωή τους θα βγάλει στην επιφάνεια μύχιους πόθους και επαίσχυντα απωθημένα και μυστικά και θα οδηγήσει τα γεγονότα σε απρόβλεπτες κατευθύνσεις, με κωμικοτραγικές και ολέθριες τελικά συνέπειες. Το φιλόδοξο κινηματογραφικό ντεμπούτο του γνωστού φωτογράφου διασημοτήτων Rankin (σε συνεργασία με τον ντοκιμαντερίστα Chris Cottam και τον πολυβραβευμένο σεναριογράφο Tony Grisoni) διακρίνουν στιγμές γνήσιας εικαστικής ποίησης, αν και η ρευστότητα της δραματουργικής διεκπεραίωσης δεν αφήνει το αβανταδόρικο κεντρικό εύρημα να απογειωθεί. Όταν μάλιστα στο τελευταίο ημίωρο του φιλμ η κατάσταση περνά στα χέρια του πιο ασταθούς ψυχικά χαρακτήρα, η έκβαση της υπόθεσης δεν μπορεί παρά να είναι μονόδρομος, ουσιαστικά αχρηστεύοντας την υποτίθεται σοκαριστική κλιμάκωση και ανατροπή του φινάλε. Αυτό ωστόσο δεν αναιρεί το ότι πρόκειται για ένα ενδιαφέρον σκηνοθετικό πείραμα που τολμά να "νοθεύσει" τη φλεγματική κοινωνική σάτιρα με έναν ιδιότυπο μαγικό ρεαλισμό, ζωγραφίζοντας με ολοζώντανες όσο και ζοφερές φωτοσκιάσεις έναν προαστιακό μικρόκοσμο στο τέλμα της βασανιστικά αργής του παρακμής και κατορθώνοντας να αποφύγει τις ηθικοδιδακτικές μεγαλοστομίες, ενώ συγχρόνως διατηρεί μια συνεπή ιδεολογική γραμμή. Οι φίλοι του αντισυμβατικού σινεμά (στο ύφος π.χ. του Terry Gilliam ή του Michael Winterbottom) ενδέχεται να το αγαπήσουν.

Το Παιχνίδι των 40 Ερωτήσεων

Από το "ερωτηματολόγιο του Proust"

Ποια είναι η εικόνα που έχετε για την απόλυτη ευτυχία;

Μια αδέσποτη γάτα που λιάζεται πάνω στο καπό ενός αμαξιού. Ένα σκυλάκι που τρεχοβολά στην άκρη της θάλασσας. Ένα μωρό που του δίνουν για πρώτη φορά να δοκιμάσει σοκολάτα.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σας;

Ο φόβος για τον ίδιο το φόβο.

Ο Κλέψας του Κλέψαντος

Τι φωνάζεις, βρε συνάδελφε; Τι ωρύεσαι για τον "πνευματικό σου μόχθο" που κινδυνεύει, λέει, να πέσει στα αδίστακτα ληστρικά χέρια των απανταχού διαδικτυακών τζαμπατζήδων; Με όλο το σεβασμό, θα μου επιτρέψεις μια επιφύλαξη για το πόσο μεγάλη (μετά συγχωρήσεως) φίρμα είσαι ώστε να σε απασχολεί καν το ενδεχόμενο. Άντε να σε ξέρω εγώ που έρχομαι και σου ξεψειριάζω τον υπολογιστή όποτε ασωτεύεις στα ιντερνετικά καταγώγια, η γυναίκα σου γιατί δεν μπορεί να κάνει κι αλλιώς, ίσως και οι γείτονές σου που τους συστήνεσαι με καμάρι ως συγγραφέας (αλλά πίσω απ' την πλάτη σου σε λένε ψώνιο). Και πες πως είχες ένα δίκιο. Το έχασες όμως πανηγυρικά και αμετάκλητα ζητώντας μου να περάσω στο καινούργιο σου λάπτοπ δημοφιλή εμπορικό επεξεργαστή κειμένου που σου έφερε "μαύρο" ο ανιψιός σου, για να αρχίσεις να γράφεις το νέο σου επίδοξο best seller. "Μα δεν το κατέβασε από τορεντάδικο" με αποστόμωσες με ύφος όταν τόλμησα να σου επισημάνω την κατάφωρα οξύμωρη ειρωνεία του πράγματος. Με τις υγείες μας.

Βάλτε Χρώμα στη Ζωή σας

Στην καρδιά του άτεγκτου φθινοπώρου, εν μέσω κυριολεκτικών και μεταφορικών σεισμών, λ(ο)ιμών και καταποντισμών, το blog αποτάσσεται τη μαύρη gothίλα που το έδερνε από καταβολής κόσμου (του) και φοράει ένα γελαστό και σέξι, ανοιξιάτικο φραουλί. Έτσι, σε πείσμα της ψυχαναγκαστικής μιζέριας.

Show Me What You Are Made of

Η απρόσωπη και ανώνυμη ρέπλικα-μπόγιας του Facebook απαιτεί αντίγραφο της αστυνομικής μου ταυτότητας (!) για να πειστεί ότι εγώ ΔΕΝ είμαι απρόσωπη και ανώνυμη ρέπλικα και να μου ξεκλειδώσει το λογαριασμό. "More human than human is our motto", που έλεγε και ο αείμνηστος Dr. Tyrell.

5η Ημέρα (2007)

Αλήθεια, άγνωστη χώρα

Πρωτοφανές (απ' ό,τι έχω υπόψη μου) για τα δεδομένα της χώρας μας υβρίδιο διαδικτυακού παιχνιδιού γρίφων και διαδραστικού σίριαλ εναλλακτικής πραγματικότητας από την Typical Mutations, για το λανσάρισμα του οποίου εφαρμόστηκε μια εξίσου καινοτόμος στρατηγική: η viral αναγγελία (μέσω βίντεο στο YouTube) ενός μουσικού φεστιβάλ στην Κρήτη, με την... προδοτικά παράδοξη επωνυμία Gazpacho Music Festival και μια φευγαλέα, κρυπτική νύξη ως "δόλωμα" για τους πιο παρατηρητικούς. Η πρωτοτυπία της κεντρικής σύλληψης και το ευφυές στήσιμο της πλοκής, με τη μυθοπλαστική φαντασία να "εκμεταλλεύεται" έμπρακτα την καθημερινότητα των παικτών (βάζοντάς τους να ψάχνουν για στοιχεία όχι μονάχα στις μηχανές αναζήτησης αλλά και σε περιοδικά ή εφημερίδες, αφίσες στο δρόμο και εκπομπές του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης και προσφέροντας στους "καμένους" τουλάχιστον ένα ακόμα, κρυφό και δυσκολότερα προσβάσιμο επίπεδο δράσης), κατόρθωσε χωρίς επιπλέον κόλπα προώθησης να προσελκύσει και να διατηρήσει ως το τέλος εντυπωσιακό αριθμό συμμετοχών, αφήνοντας τους άτρωτους στην αίσθηση του χιούμορ και σ' αυτό που η γλωσσολογία ορίζει ως "δεύτερο βαθμό" της έκφρασης να διαμαρτύρονται για την... κοροϊδία (!) του ανύπαρκτου φεστιβάλ. Είχα την τύχη να ανακαλύψω την 5η Ημέρα (που το λογότυπο του τίτλου της με την πρώτη ματιά διαβάζεται και ως "Σήμερα") αρκετά σύντομα αφότου ξεκίνησε και να προλάβω "ζωντανά" τα περισσότερα από τα 11 συνολικά επεισόδιά της. Δυστυχώς, ο ιστότοπός της έχει πάψει να υφίσταται εδώ και μήνες, όπως και το επίσημο site της Typical Mutations (η οποία κράτησε εσκεμμένα χαμηλό προφίλ στη διάρκεια του παιχνιδιού, εντείνοντας το διάχυτο μυστήριο γύρω απ' το project και τους δημιουργούς του, ενώ στη συνέχεια απορροφήθηκε από τη Leo Burnett Worldwide). Το ότι επρόκειτο για διαφημιστική ανάθεση από την CosmOTE και τη Sony Ericsson (με μια - ομολογουμένως - υποδειγματικά διακριτική όσο και χρηστική τοποθέτηση προϊόντων) ουδόλως μειώνει την καλλιτεχνική ή ιστορική αξία του εγχειρήματος. Σ' έναν από τους κύριους ρόλους, η άσημη τότε Ιωάννα Πηλιχού είχε αποκτήσει ενθουσιώδεις θαυμαστές ως αδίστακτη ρεπόρτερ με καρδιά... αγκινάρα, ενώ αν θυμάμαι καλά μπορούσε κανείς να ακούσει από πλήρως λειτουργικό playlist το άλμπουμ με τα τραγούδια του "διασημότερου στον κόσμο" συγκροτήματος Gravity Oven. Όποιος πληροφορήθηκε κατόπιν εορτής την ύπαρξη της 5ης Ημέρας και ενδιαφέρεται να πάρει μια ιδέα περί του προκειμένου, κάποιες σελίδες της βρίσκονται καταχωρισμένες στο αρχείο της WayBack Machine.

Moonlight (2007)

Αυτός, αυτοί & τα μυστήρια

Στα μέσα της δεκαετίας του '80, οι τότε φρέσκοι στα θεάματα Bruce Willis (Pulp Fiction, Οι Δώδεκα Πίθηκοι) και Cybill Shepherd (Η Εξαφάνιση της Κυρίας, Ήταν κάποτε ένα Έγκλημα) καθήλωναν το τηλεοπτικό κοινό ως δαιμόνιο όσο και αντισυμβατικό δίδυμο ερασιτεχνών ντετέκτιβ, ηρώων της νεοφανούς για την εποχή αστυνομικής σειράς Αυτός, Αυτή και τα Μυστήρια (ο αγγλικός τίτλος, Moonlighting, παίζει με τη διπλή έννοια της "ανεπίσημης" επαγγελματικής απασχόλησης και των απίθανων συγκυριών). Σχεδόν είκοσι χρόνια αργότερα, ο σεναριογράφος Trevor O. Munson (Lone Star State of Mind) καταπιάστηκε με παρεμφερείς ιδέες στο μυθιστόρημά του Angel of Vengeance (Άγγελος Εκδίκησης), αναθέτοντας όμως το ρόλο του ιδιόρρυθμου ερευνητή σε ένα... βαμπίρ με συνείδηση και ηθικές αρχές (το πλέον αρμόδιο να πολεμήσει το έγκλημα στον αθέατο κόσμο της νύχτας), το οποίο συνεταιρίζεται με ωραία θνητή δημοσιογράφο και φυσικά, στην πορεία προκύπτει έρως σφοδρός. Το βιβλίο επρόκειτο να γυριστεί σε ταινία με το μάλλον ευπρόβλεπτο τίτλο Twilight (Λυκόφως) και πρωταγωνιστή τον Bruce Willis, σ' ένα εμφανέστατο κλείσιμο του ματιού στο Moonlighting του '84. Όταν η μεταφορά στη μεγάλη οθόνη ακυρώθηκε, το project πέρασε από σαράντα κύματα ώσπου να καταλήξει στη μικρή, με τη μορφή εβδομαδιαίου σίριαλ σε παραγωγή του ίδιου του Munson και με τον τίτλο αλλαγμένο σε Moonlight (στο πνεύμα ίσως της αρχικής του πηγής έμπνευσης). Στο μεταξύ, κατά σατανική σύμπτωση (;) η νεόκοπη συγγραφέας Stephenie Meyer σημείωνε μια άνευ προηγουμένου εκδοτική και κινηματογραφική επιτυχία με τη δική της "νεανική" και... αγρίως αποστειρωμένη βερσιόν της βαμπιρικής μυθολογίας (επίσης τιτλοφορούμενη Twilight), επισκιάζοντας με την εμετική πιο εύπεπτη και πολιτικά ορθή της προσέγγιση την πραγματικά μοντέρνα και σκοτεινά σέξι, "ενήλικη" εκδοχή του Munson - ο οποίος, παρά τη θετική γενικά ανταπόκριση των τηλεθεατών, είδε το δημιούργημά του να συμπληρώνει με τα χίλια ζόρια τον πρώτο του (και μονάκριβο) κύκλο 16 επεισοδίων. Με το ραγδαία ανερχόμενο και σαγηνευτικό του cast (Alex O'Loughlin, Sophia Myles, Jason Dohring και Shannyn Sossamon), την υποβλητική φωτογραφία (Marvin V. Rush) και μουσική (Trevor Morris & John Frizzell), τη συγκινητική απεικόνιση ενός περιπετειώδους ρομάντζου παράλληλα με μια άσπονδη αλλά και τρυφερή αντρική φιλία και το λεπτό, επιδέξιο χειρισμό των όποιων κλισέ του, το βίαιο και ποιητικό αυτό σύγχρονο παραμύθι σίγουρα δεν άξιζε τις αλλεπάλληλες κακοτυχίες που το βρήκαν (με αποκορύφωμα την πολύμηνη απεργία των Αμερικανών σεναριογράφων) ως την οριστική του ματαίωση από το δίκτυο CBS, το Μάιο του 2008. Πάντως για όσους το έχασαν τότε που προβαλλόταν από ιδιωτικό κανάλι στην Ελλάδα, έχει κυκλοφορήσει σε κασετίνα τεσσάρων DVD από τη Warner Bros.

Hitchcock - The Final Cut (2002)

Όταν τρίζουν τα κόκαλα...

Αρκετές αναρτήσεις νωρίτερα σ' αυτήν εδώ τη στήλη, είχα γκρινιάξει για το Sinking Island και τις μη φιλικές προς τον παίκτη ιδιοτυπίες της δομής του, οι οποίες με εμπόδισαν τότε να το τερματίσω. Ε λοιπόν, παίρνω πίσω ό,τι έγραψα, ζητώ ταπεινά συγνώμη από τον ταλαντούχο κ. Sokal και υπόσχομαι σε εύθετο χρόνο να δώσω μια ακόμα ευκαιρία στο αν μη τι άλλο, αψεγάδιαστο αισθητικά και συμπαγές θεματολογικά παιχνίδι του. Διότι όσα ελαττώματα και αν έχει, δεν υπάρχει περίπτωση να αποδειχτεί χειρότερο από την κακόγουστη φάρσα της οποίας οι αυτουργοί είχαν μάλιστα το θράσος να πιάσουν στο στόμα τους τον περιώνυμο μετρ της αγωνίας και ερήμην του να τον χρίσουν μέντορά τους. Όμως το ότι κότσαραν τη φωτογραφία του εμβληματικού σκηνοθέτη στο εξώφυλλο του CD εγκατάστασης και σκόρπισαν μέσα στο παιχνίδι αποσπάσματα από τις πιο γνωστές ταινίες του, δεν καθιστά αυτόματα το προϊόν αντάξιο μιας τέτοιας ετερόφωτης αυτοδιαφήμισης. Οι φιγούρες πρώτα απ' όλα είναι τόσο κακοσχεδιασμένες και πρόχειρα προγραμματισμένες που κινούνται σαν εξαρθρωμένα νευρόσπαστα, η κάμερα αγνοεί επιδεικτικά τους χειρισμούς του παίκτη, φλερτάροντας με παράλογες γωνίες και προκαλώντας κυριολεκτικά ναυτία, οι διάλογοι όπως και η πλοκή (Benoit Rullier & Pierre Marmiesse) δεν βγάζουν το παραμικρό νόημα, το soundtrack και τα ηχητικά εφέ (Bostjan Troha) αποτελούνται από πέντε αριθμητικώς λούπες κονσέρβας που επαναλαμβάνονται σαν να κόλλησε η βελόνα. Όσο για τους γρίφους (λέμε τώρα), οι περισσότεροι δίνουν την εντύπωση ότι όποιος τους επινόησε μας δουλεύει, ενώ οι ακατάπαυστες και ακατάληπτες τσιρίδες της... μάινας που μεταφράζει (!) τη "νοηματική" γλώσσα της κωφάλαλης femme fatale - το εύρημα ακούγεται ίσως ενδιαφέρον αλλά πιστέψτε με, δεν θα μπορούσε να χαντακωθεί πιο θεαματικά - είναι ικανές να ξυπνήσουν τον αιμοδιψή δολοφόνο μέσα σας. Καθόλου δεν αστειεύομαι. Αφήστε που το πρόγραμμα εγκατάστασης απενεργοποιεί την επιτάχυνση υλικού στις κάρτες ήχου και γραφικών, χωρίς ωστόσο να θεωρείται αναγκαία η ενημέρωση του χρήστη ούτε η επαναφορά των εργοστασιακών, έστω, ρυθμίσεων με την απεγκατάσταση της εφαρμογής. Το ένα και μοναδικό θετικό της αξιολόγησης πηγαίνει με όλη μου την καρδιά στους σχεδιαστές των σκηνικών και των στατικών γραφικών (Iusse Perret & Matja Stuklek), οι οποίοι θα νόμισαν ότι τους προσέλαβαν σε κανονικό project και οι καημένοι κάθισαν κι έφτιαξαν αληθινά έργα δισδιάστατης τέχνης (που δείχνουν σχεδόν συγκινητικά όμορφα και περιποιημένα σε σχέση με το υπόλοιπο αλαλούμ). Τα ιδρυτικά στελέχη της σλοβενικής Arxel Tribe και της γαλλικής UbiSoft πρέπει να έπεσαν θύματα εκβιασμού, να έχασαν κάποιο στοίχημα ή να χρωστούσαν καμιά ΠΟΛΥ μεγάλη χάρη στον εμπνευστή του εν λόγω εκτρώματος, έτσι ώστε οι δυο σημαντικές, δοκιμασμένες και διεθνώς αναγνωρισμένες στο χώρο εταιρίες να υποχρεωθούν να αναλάβουν την κατασκευή, την έκδοση και τη διανομή του με άκρως εξευτελιστικούς γι' αυτές όρους. Δεν εξηγείται διαφορετικά.

Kentucky Route Zero (2013)

Μαγικός ρεαλισμός σε πέντε πράξεις

Πολύ όμορφο οπτικά (και ακουστικά) point & click εναλλακτικής πραγματικότητας που αντλεί την πρωτοτυπία του από το... παρελθόν, παντρεύοντας ευθαρσώς την ιδέα των βασισμένων σε κείμενο παιχνιδιών DOS της δεκαετίας '80-'90 με ένα γλυκύτατο "χειροποίητο" γραφικό περιβάλλον, ώστε να δίνει την αίσθηση διαδραστικού κόμικ ή ταινίας κινουμένων σχεδίων παρά ενός τυπικού βιντεοπαιχνιδιού adventure. Σε κλίμα ομιχλώδες που παραπέμπει στον Lynch (Ο Ύποπτος Κόσμος του Twin Peaks, Χαμένη Λεωφόρος) ή τον Cronenberg (Νεκρή Ζώνη), ο φιλήσυχος πρωταγωνιστής που ακούει στο όνομα Conway και εκτελεί μεταφορές επίπλων με το φορτηγάκι του ανακαλύπτει σε μια απ' τις διαδρομές του τη "λεωφόρο Μηδέν" (Route Zero), η οποία διασχίζει μια αχαρτογράφητη και ίσαμε τότε άγνωστή του περιοχή της πολιτείας του Κεντάκι. Μέσω μιας "μαγικής" τηλεόρασης που λειτουργεί ως πύλη προς παράλληλες διαστάσεις, ο Conway μεταμορφώνεται σε ένα είδος γήινου και αντι-ηρωικού Doctor Who ο οποίος (σχεδόν) παρά τη θέλησή του πραγματοποιεί ταξίδια αστραπή στο χωροχρόνο παρέα με το βαριεστημένο σκύλο του, την πολυμήχανη ηλεκτρολόγο Sharon και στη συνέχεια τη χήρα ιδιοκτήτρια παλαιοπωλείου Lysette, παρεμβαίνοντας στη ροή μιας ιδιότυπης, ποιητικά στρεβλωμένης καθημερινότητας και μαθαίνοντας να εκτιμά την αξία της φιλίας και της συνεργασίας στις δυσχερείς περιστάσεις. Με το εξαίσιο ηλεκτρονικό soundtrack του Ben Babbitt και τις νοσταλγικές, ηχογραφημένες ειδικά για το παιχνίδι bluegrass μελωδίες από το συγκρότημά του The Bedquilt Ramblers να συνοδεύουν μια ιστορία πολυεπίπεδη, ευφάνταστη όσο και καλογραμμένη, η οποία εξελίσσεται σύμφωνα με τις εκάστοτε επιλογές του παίκτη (και δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τον Philip K. Dick ή τον Neil Gaiman), το νέο "πνευματικό παιδί" των συνιδρυτών της ανεξάρτητης αμερικανικής εταιρίας Cardboard Computer (A House in California, Ruins), προγραμματιστών, ραδιοφωνικών παραγωγών και εικαστικών καλλιτεχνών Jake Elliott & Tamas Kemenczy υπόσχεται να μας κρατήσει συντροφιά σε... δόσεις για την υπόλοιπη χρονιά - μπορεί και την επόμενη. Ως τώρα έχουν κυκλοφορήσει οι δυο πρώτες "πράξεις" του Kentucky Route Zero και αναμένονται (με ανυπομονησία) οι άλλες τρεις.

Haunted Halls - Green Hills Sanitarium (Συλλεκτική Έκδοση, 2011)

Κυνήγι "θησαυρού" και φαντασμάτων a la Lovecraft

Εξαιρετικά καλοφτιαγμένη, συμπαθέστατη από άποψη πλοκής νεανική point & click περιπέτεια, η υπόθεση της οποίας εξελίσσεται στο σκιαχτερό άσυλο του τίτλου και στηρίζεται στο "κυνήγι κρυφών αντικειμένων" (hidden object hunt) για την επίλυση των απανωτών, αλλά σχετικά βατών γρίφων της. Ανησυχώντας για την τύχη του εξαφανισμένου φίλου της Tim, η νεαρή ηρωίδα καταφθάνει στο άσυλο προκειμένου να τον σώσει από τα χέρια του αδίστακτου και παράφρονα Dr. Blackwell, ενώ συγχρόνως αναλαμβάνει να βοηθήσει τους τροφίμους που ο τελευταίος χρησιμοποιεί ως πειραματόζωα, ελέγχοντάς τους ψυχολογικά μέσα από τις ενδόμυχες ανασφάλειες και φοβίες τους. Τα υπέροχα γραφικά μετατρέπουν την αγωνιώδη αναζήτηση τόσο για τον αιχμάλωτο Tim όσο και για τα πολυάριθμα "κλειδιά" που οδηγούν προς τη λύση του δράματος σε καθαρή εικαστική απόλαυση, αν και τα μοτίβα της όμορφης και προσεγμένης κατά τα άλλα μουσικής επένδυσης επαναλαμβάνονται λίγο κουραστικά, υπονομεύοντας (ίσως επίτηδες) τη συγκέντρωση στους γρίφους που την απαιτούν περισσότερο. Η πρόοδος του παίκτη αποθηκεύεται αυτόματα στο παρασκήνιο, ενώ για τους λιγότερο εξοικειωμένους (ή τους ανυπόμονους) υπάρχει η δυνατότητα να συμβουλεύονται τον ενσωματωμένο στο μενού οδηγό στρατηγικής ή/και να παρακάμπτουν τη διαδικασία των πιο χρονοβόρων από τους γρίφους. Οι "ψημένοι" στο είδος αμέσως θα εντοπίσουν τις τιμής ένεκεν αναφορές σε "αρχετυπικά" παιχνίδια όπως τα Nancy Drew, Alone in the Dark και Sanitarium, καθώς και στο νιτσεϊκό Black Mirror, στο εμπνευσμένο από τον Lovecraft Darkness Within ή ακόμα και στο Resident Evil. Το Haunted Halls - Green Hills Sanitarium επανακυκλοφορεί σε συλλεκτική έκδοση που προσφέρει ένα πρόσθετο κεφάλαιο δράσης και πολλές άλλες εκπλήξεις, στις οποίες αποκτά πρόσβαση όποιος τερματίζει έστω και μια φορά με επιτυχία το παιχνίδι. Ένα μικρό διαμάντι που απευθύνεται κυρίως σε μεγάλα παιδιά, τίποτα όμως δεν εμποδίζει και τους ενήλικες να το καταευχαριστηθούν.

Black Mirror 3 - Final Fear (2011)

Οι αιχμάλωτοι ίσκιοι των ψυχών

Τρίτο και τελευταίο (απ' ό,τι φαίνεται) "επεισόδιο" της σειράς παιχνιδιών adventure ψυχολογικού τρόμου με τον τίτλο The Black Mirror, που λάνσαρε το 2003 η μικρή τσέχικη εταιρία Future Games πριν την "κληροδοτήσει" στην καναδική The Adventure Company, από την οποία τελικά την παρέλαβε η γερμανική DTP Entertainment. Δεν είναι ανάγκη να έχει παίξει κανείς τα δυο πρώτα μέρη για να κατανοήσει την πλοκή και το πνεύμα του τρίτου, αλλά θα το χαρεί περισσότερο εάν γνωρίζει ήδη το υπαρξιακό και μεταφυσικό υπόβαθρο της υπόθεσης - κυρίως του δεύτερου, στις τοποθεσίες και τα γεγονότα του οποίου επιστρέφουμε ώστε να αποδείξουμε τελεσίδικα την αθωότητα του νεαρού ήρωα και να τερματίσουμε τη διαχρονική επανάληψη ενός φρικτού πεπρωμένου. Δυστυχώς, η αρκετά ενδιαφέρουσα προσέγγιση που επιχειρείται μέσα από ένα διασκεδαστικό κράμα τραβηγμένης απ' τα μαλλιά ψευδοεπιστήμης (όχι δίχως την απαραίτητη δόση αιτιολογικού μύθου και παγανιστικής δοξασίας) και εκλαϊκευμένης θεολογίας και φιλοσοφίας μένει στο επιφανειακό "πασάλειμμα" που απλώς... δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα, καλύπτοντας όπως όπως τα κενά της αφήγησης, ενώ η συχνά εκνευριστική δυσκινησία της κεντρικής φιγούρας αδικεί τα ωραιότατα γραφικά και το λιτά υποβλητικό soundtrack. Σε γενικές γραμμές οι γρίφοι (ως και οι πιο κρίσιμοι) βασίζονται στην κοινή λογική και η δυσκολία τους δεν ξεπερνά το μέτριο - με μόνη εξαίρεση αυτόν του υπόγειου λαβυρίνθου προς το τέλος, που κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι δυσανάλογα περίπλοκος σε σχέση με το αντικείμενό του (αλλά και με τη μάλλον απογοητευτικά σύντομη και ελάχιστα διαδραστική δοκιμασία του φινάλε, από την οποία μάλιστα υποτίθεται ότι εξαρτάται το μέλλον της ανθρωπότητας - και ζητώ συγνώμη για την πιθανή χαλάστρα απ' όσους δεν έχουν ακόμα ασχοληθεί με τα παιχνίδια της σειράς). Υποπτεύομαι επίσης πως δεν χρησιμοποιήθηκαν παρά δυο μονάχα φωνητικοί ηθοποιοί (ο Tony Babcock σε όλους τους αντρικούς ρόλους και η Jennifer De Lucia σε όλους τους γυναικείους) - πράγμα όχι ακριβώς αξιόμεμπτο, θα μπορούσε όμως να μην είναι τόσο απροκάλυπτο (και ευτυχώς που οι από προεπιλογή ενεργοποιημένοι υπότιτλοι έχουν διαφορετικό χρώμα για κάθε πρόσωπο, καθώς σε ορισμένα σημεία είναι σχεδόν αδύνατον να ξεχωρίσεις ποιος μιλάει). Έξτρα πόντοι στο τελευταίο κεφάλαιο για τη δυνατότητα εναλλαγής μεταξύ του πρωταγωνιστή Adrian Gordon και της μοντέρνας καλόγριας Valentina Antolini και την καίρια διαφοροποίηση των διαλόγων, των πληροφοριών και των γραμμών δράσης ανάλογα με το χαρακτήρα που έχει επιλεγεί.

Μεγάλες Προσδοκίες (2011)

Εμβληματικό Bildungsroman με μακιγιάζ "σαπουνόπερας τρόμου"

Άλλο ένα χιλιοδιασκευασμένο κλασικό μυθιστόρημα, η διά πένας Charles Dickens αρχέτυπη ιστορία ενηλικίωσης ενός αγράμματου πιτσιρικά από την υποβαθμισμένη αγγλική επαρχία και η μετάβασή του στα σαλόνια της λονδρέζικης ελίτ χάρη στη δωρεά ανώνυμου ευεργέτη, οδηγείται για μια ακόμα φορά στην οθόνη από το κατεξοχήν έμπειρο στο είδος BBC. Λιγότερο σφιχτοδεμένη δραματουργικά και πιστή στο πρωτότυπο από την προηγούμενη τηλεοπτική βερσιόν του Julian Jarrold (ο οποίος τα έκανε βέβαια μούσκεμα στην κινηματογραφική του Επιστροφή στο Brideshead, αποδεικνύεται όμως μια χαρά σκηνοθέτης όταν ΔΕΝ συνεργάζεται με τον Andrew Davies), η προπέρσινη τρίωρη εκδοχή από τους Sarah Phelps (σενάριο) και Brian Kirk (σκηνοθεσία) μπορεί εντούτοις να καυχηθεί για την άψογη απόδοση της ζοφώδους ατμόσφαιρας που διαπνέει το έργο του Dickens, καθώς και για μια Miss Havisham (Gillian Anderson) που τιμά με το παραπάνω την τρομακτική όσο και συγκλονιστικά εύθραυστη, εκούσια εγκλωβισμένη στο τραυματικό της παρελθόν ηρωίδα του βιβλίου. Η "αποψίλωση" της (ομολογουμένως) δαιδαλώδους πλοκής ώστε να χωρέσει σε τρία όλα κι όλα επεισόδια κάθε άλλο παρά τη ζημιώνει, αφήνοντας άθικτα τα θεμελιώδη συστατικά της και προβάλλοντας τον ιδιοφυή χειρισμό των θεμάτων της από τον Dickens, ο οποίος στην ουσία μεταμορφώνει την υπόθεση μιας εξωφρενικής "σαπουνόπερας" σε αριστοτεχνικό thriller με ριζοσπαστικές για την εποχή τους ψυχολογικές και κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις. Θαυμάσια φωτογραφία (Florian Hoffmeister) και μουσική (Martin Phipps) και αλησμόνητες "φάτσες" στους δεύτερους ρόλους: Shaun Dooley (Joe Gargery), Jack Roth (Dolge Orlick), Ray Winstone (Abel Magwitch), David Suchet (Jaggers), Paul Ritter (Wemmick) και ο τετράκις εγγονός του Dickens, Harry Lloyd (Doctor Who, Game of Thrones) ως Herbert Pocket. Ο δωδεκάχρονος Oscar Kennedy (Toast, Sirens) που ενσαρκώνει τον κεντρικό ήρωα Pip σε παιδική ηλικία στέλνει αδιάβαστο ερμηνευτικά τον πανέμορφο ενήλικα πρωταγωνιστή Douglas Booth (Worried about the Boy, Christopher and His Kind), ο οποίος με τη σειρά του κάνει την υποτίθεται εκθαμβωτική αλλά "κατεψυγμένη" καλλονή Estella της Vanessa Kirby (Wasteland, Labyrinth) να φαίνεται... σκέτα κατεψυγμένη (και πολύ μεγαλύτερή του, αν και έχουν μόλις τρία χρόνια διαφορά - όση περίπου και οι χαρακτήρες που υποδύονται).

Scrabble 3D (2010)

Η πολυμορφική μαγεία της λέξης

Ενδιαφέρουσα, σχετικά φρέσκια (και μάλιστα ανοιχτού κώδικα) ψηφιακή βερσιόν του κοσμαγάπητου επιτραπέζιου παιχνιδιού, με τη στοιχειώδη μέθοδο της μεταφοράς και απόθεσης (drag & drop) των γραμμάτων από την "κληρωτίδα" στον πίνακα για το διασταυρούμενο (μετα)σχηματισμό λέξεων σε οριζόντια και κάθετη διάταξη. Διατηρώντας στο ακέραιο τη λογική και τις ιδιότητες του παραδοσιακού Scrabble, η ηλεκτρονική αυτή εκδοχή έχει εμπλουτιστεί με την υποστήριξη λεξικών και αλφαβήτων σε 18 (προς το παρόν) γλώσσες, μεταξύ των οποίων και Ελληνικά, προαιρετικό υπολογισμό της μεγαλύτερης δυνατής βαθμολογίας και των διαθέσιμων συνδυασμών γραμμάτων σε κάθε κίνηση, αυτόματο έλεγχο ενημερώσεων και τη δυνατότητα πολλαπλών τρόπων παιξίματος (εναντίον του εαυτού μας, του υπολογιστή ή και άλλων παικτών απ' όλο τον κόσμο σε πραγματικό χρόνο, εφόσον συνδεθούμε σε δίκτυο). Από το λεπτομερέστατο μενού των Επιλογών μπορούμε να παραμετροποιήσουμε σχεδόν τα πάντα, ως και να ορίσουμε δικούς μας κανόνες για μια μεμονωμένη παρτίδα ή για ολόκληρο το παιχνίδι. Με εξαίρεση τις κάπως δύσχρηστες εντολές (όχι σπάνιο χαρακτηριστικό των γερμανικών προγραμμάτων, τουλάχιστον ώσπου να πάρει κανείς το "κολάι" τους) και τις ενίοτε... ζαβολιές του αυτοματοποιημένου "αντιπάλου", το τρισδιάστατο Scrabble του νεότατου διδάκτορα ψυχολογίας και προγραμματιστή από το Βερολίνο Heiko Tietze είναι μια άρτια στη διεκπεραίωση, επιμορφωτική αλλά και εθιστικά διασκεδαστική πνευματική άσκηση για κάθε ηλικία και επίπεδο γλωσσομάθειας. Διαθέσιμο εντελώς δωρεάν από το SourceForge και τη Softpedia.

Dracula 3D (2012)

Νυχτερίδες, αράχνες & ο κατηραμένος όφις

Μια τριετία μετά το Giallo, που δίχασε το κοινό και σύμφωνα με τους κριτικούς σήμανε οριστικά το τέλος της έμπνευσης για τον Ιταλό μετρ του τρόμου, ο Dario Argento (Βαθύ Κόκκινο, Φαινόμενα) ξαναχτυπά προσθέτοντας άλλη μια - και μάλιστα στερεοσκοπική - εκδοχή στην ήδη μακροσκελέστατη λίστα διασκευών του κατά Bram Stoker Δράκουλα για την οθόνη. Παρότι οι φίλοι του ιδιάζοντος ύφους του θεωρούσαμε αναμενόμενη μια τέτοια κίνηση (που είναι απορίας άξιο πώς και δεν την επιχείρησε όταν ακόμα ήταν στις δόξες του), εδώ φοβάμαι ότι θα αναγκαστώ να συμφωνήσω με τους επικριτές του. Αν το συγκεκριμένο φιλμ είχε γυριστεί καμιά τριανταριά χρόνια νωρίτερα, η αισθητική, τα ειδικά εφέ και η όλη του σκηνοθετική αντίληψη ίσως του έδιναν κάποιο λόγο ύπαρξης. Σήμερα όμως δείχνει σχεδόν θλιβερά παρωχημένο, λες και ο Argento αντιγράφει άτεχνα ή διακωμωδεί ακούσια τον εαυτό του, αλλά και το κινηματογραφικό είδος που κάποτε έπαιζε στα δάχτυλα (αφήστε που τα ψηφιακά γραφικά σε σκηνές όπως εκείνη του Van Helsing στο ξέφωτο, το όνειρο της Mina με τους λύκους στο χιονισμένο δάσος και η μεταμόρφωση του Δράκουλα επίσης σε λύκο προτού επιτεθεί στον Jonathan, μου θύμισαν ΠΟΛΥ ύποπτα το βιντεοπαιχνίδι του 1996 Gabriel Knight 2 - The Beast Within). Όσο και να βάζουν τα δυνατά τους το γοητευτικότατο πρώην μοντέλο του Hugo Boss και νυν φωνητικός (κυρίως) ηθοποιός Thomas Kretschmann (Blade II, The Big Bang) ως απέθαντος αιματοπότης και ο βετεράνος Rutger Hauer (Blade Runner, Το Γεράκι και ο Λύκος) στο ρόλο του ατρόμητου κυνηγού βρυκολάκων Van Helsing, απ' το πρώτο κιόλας δεκάλεπτο η υπόθεση έχει χαθεί. Οι αισθησιακές παρουσίες των Marta Gastini (Mina), Asia Argento (Lucy), Miriam Giovanelli (Tania) και Unax Ugalde (Jonathan - ή καλύτερα κλώνος του Brad Pitt από τη Συνέντευξη με έναν Βρυκόλακα), που δεν κάνουν και πολλά πέρα απ' το να τριγυρνούν ημίγυμνοι και σαν ναρκωμένοι και να ενδίδουν σε αιματηρές περιπτύξεις με τον πρίγκιπα του σκότους, η προσεγμένη φωτογραφία (Luciano Tovoli) και το πανέμορφο soundtrack (Claudio Simonetti) δεν είναι παρά το από σπόντα δελεαστικό κερασάκι σε μια τούρτα που δυστυχώς, δεν τρώγεται με τίποτα. Κρίμα και για τις ως επί το πλείστον καλαίσθητες και ατμοσφαιρικές αφίσες, που θα ήταν ευχής έργο αν η ταινία πραγματοποιούσε έστω και το ένα χιλιοστό απ' όσα υπόσχονται.

LIVE @ ΧΑΜΕΝΗ ΛΕΩΦΟΡΟΣ

Haunted Summer (1988)

Το βιογραφικό thriller που έχασε το δρόμο του

Απ' τις λιγότερο γνωστές και πιθανώς η πιο δυσεύρετη από τις κινηματογραφικές αναβιώσεις του καλοκαιριού του 1816, όταν οι νεαροί ποιητές Byron (Philip Anglim) και Shelley (Eric Stoltz), ο προσωπικός γιατρός και εραστής του Byron John Polidori (Alex Winter), η μελλοντική σύζυγος του Shelley, συγγραφέας Mary Wollstonecraft (Alice Krige) και η εξαδέλφη της Claire Clairmont (Laura Dern) μαζεύτηκαν στην εξοχική βίλα του Byron στις όχθες της γαλλοελβετικής λίμνης Λεμάν, για να περάσουν τις διακοπές τους διαβάζοντας και γράφοντας ποίηση και ιστορίες τρόμου και επιδιδόμενοι σε παντός είδους πειραματισμούς και καταχρήσεις (το φημισμένο μυθιστόρημα Frankenstein ή Ο Σύγχρονος Προμηθέας της Mary Shelley και η νουβέλα The Vampyre του Polidori, στην οποία βασίστηκε όλη η μετέπειτα λογοτεχνική μυθολογία περί βρυκολάκων, Θρυλούνται ως αποκυήματα των επεισοδιακών αυτών "συνεδριών"). Σε αντίθεση με τον καθαρά ακαδημαϊκό χειρισμό του θέματος από τον Ισπανό Gonzalo Suarez (La Loba y la Paloma, El Detective y la Muerte) στο Remando al Viento της ίδιας χρονιάς, ο Τσέχος σκηνοθέτης Ivan Passer (Law and Disorder, The Wishing Tree) προτιμά να κλείσει το μάτι στον Ken Russell (ο οποίος δυο χρόνια πριν είχε ταράξει τα νερά με τον άκρατο ερωτισμό και την ξεσαλωμένη φαντασία του Gothic του), διασκευάζοντας το ψευδοϊστορικό μυθιστόρημα Haunted Summer της Αμερικανίδας βιογράφου διασημοτήτων Anne Edwards. Άνισο όπως και οι ευγενώς φιλόδοξες προθέσεις του Passer, το αποτέλεσμα αδυνατεί να ξεφύγει από τον καθωσπρεπισμό ενός ρομάντζου εποχής που δεν τολμά να αγγίξει παρά με το γάντι τις "επικίνδυνες" περιοχές της πλοκής του. Η μάλλον θεατρική υφή των ερμηνειών και της όλης αισθητικής του φιλμ θα μπορούσε ίσως να αξιοποιηθεί ως άποψη αντί να συμβάλλει απλώς στη "σιδερωμένη" χλιαρότητα του συνόλου, που ελάχιστα μετριάζεται από τα φροντισμένα πλάνα της ομαδικής παράκρουσης προς το τέλος. Ωραία, αν και κάπως ψυχρή η μουσική του Christopher Young (Ο Εξορκισμός της Emily Rose, Μεθυσμένο Ημερολόγιο).

Το Μυστικό του 7ου Δωματίου (1947)

Hitchcock-Lang: 1-0

Μετά τον πρόωρο θάνατο του μεγαλύτερου αδελφού της (Paul Cavanagh), η όμορφη Αμερικανίδα κληρονόμος Celia Barrett (Joan Bennett) πολιορκείται από τον καλοπροαίρετο Robert Dwight (James Seay), αλλά ενδίδει στη σκοτεινή γοητεία του αρχιτέκτονα Mark Lamphere (Michael Redgrave), τον οποίο γνωρίζει και παντρεύεται στο Μεξικό. Σύντομα όμως αρχίζει να το ξανασκέφτεται, καθώς ο σύζυγός της γίνεται όλο και πιο επιθετικός και απόμακρος μαζί της και οι σοκαριστικές αποκαλύψεις για τις συνήθειες, τη ζωή και το παρελθόν του διαδέχονται η μια την άλλη... Από μια ιδέα του θεατρικού συγγραφέα Rufus King βασισμένη στο γαλλικό λαϊκό θρύλο του Γαλαζογένη, με το ανατριχιαστικό σασπένς της φωτογραφίας (Stanley Cortez) και του soundtrack (Miklos Rosza) και τη βαριά σκηνοθετική υπογραφή του Fritz Lang (Metropolis, M), το Μυστικό του 7ου Δωματίου όφειλε να είναι ένα αξιοπρεπέστατο ψυχολογικό thriller στην παράδοση του Hitchcok (Rebecca, Έκσταση) ή του Cukor (Το Φως του Γκαζιού, Διπλή Ζωή). Μα έλα που ακόμα και μια σύμπραξη "ιερών τεράτων" δεν εγγυάται υποχρεωτικά την επιτυχή έκβαση του εγχειρήματος - ιδίως όταν το σενάριο (της τότε φίλης του Lang και πρωτοεμφανιζόμενης Silvia Richards, με την οποία ο σκηνοθέτης ξανασυνεργάστηκε το 1952 στη Σειρήνα του Καμπαρέ) ξεπατικώνει αναίσχυντα τις λογοτεχνικές πηγές του (Charlotte Bronte, Daphne du Maurier), εκχυδαΐζοντας τις φροϊδικές θεωρίες που ήταν προφανώς του συρμού τα χρόνια εκείνα, σε βαθμό ώστε η τελική αιτιολόγηση της ψυχικής διαταραχής του Mark να φαντάζει παράταιρα κωμική (αν πάντως πρόκειται για ηθελημένη παρωδία των αμέτρητων συναφών θεματολογικά ταινιών της εποχής, ως το σημείο αυτό η πλοκή και το γενικό κλίμα του έργου δεν έχουν δώσει κανένα σχετικό στοιχείο). Αδιαμφισβήτητο ωστόσο το εικαστικό ενδιαφέρον του φιλμ, όπως και η ιστορική του αξία, μια και είναι από τα πρώτα που ο Lang γύρισε μεταπολεμικά στην Αμερική.

Story Girl (2011)

Κέλτικη πανδαισία με baroque "παραδρομές"

Έκτο CD των αδελφών Gothard, τριών πολυτάλαντων νεαρών Αμερικανίδων που (ως τώρα, τουλάχιστον) ασχολούνται αποκλειστικά με τη μουσική, τους χορούς και γενικότερα την πολιτισμική κληρονομιά των Κελτών. Δώδεκα παραδοσιακά αλλά και πρωτότυπα ορχηστρικά - με το νοσταλγικό Willow's Waltz και το ξέφρενα ρυθμικό The Three Coins να αναδεικνύουν τη συνθετική δεινότητα και την ερμηνευτική δεξιοτεχνία της Willow, της Greta και της μόλις δεκαεφτάχρονης Solana - και τραγούδια όπου η έλλειψη χτυπητής ιδιαιτερότητας στη γλυκιά και αέρινη κατά τα άλλα υφή των φωνών τους αναπληρώνεται από τον έξυπνο καταμερισμό και την οργάνωση των φωνητικών. Στην επίσημη σελίδα τους αφήνεται να εννοηθεί πως (σχεδόν) τα πάντα, από τις ενορχηστρώσεις των κομματιών, το γύρισμα των βιντεοκλίπ και την προώθηση του υλικού τους ως τις χορογραφίες και την κατασκευή των κοστουμιών για τις ζωντανές εμφανίσεις τους περνούν απ' τα χέρια των ίδιων των κοριτσιών - και αν είναι όντως έτσι, στα αποδεδειγμένα καλλιτεχνικά τους προσόντα πρέπει να προστεθεί και ένα πρώιμα υπερανεπτυγμένο επιχειρηματικό δαιμόνιο. Η έκπληξη της αφηνιασμένης (και πιθανώς... ανιστόρητης) ostinata baroque πινελιάς στη διασκευή του πασίγνωστου και χιλιοτραγουδισμένου Scarborough Fair προδίδει μια διάθεση ανυπακοής στις μορφολογικές επιταγές του μουσικού είδους που υπηρετούν, η οποία αξίζει να εξερευνηθεί περισσότερο σε μελλοντικές δημιουργικές αναζητήσεις τους.

Τελευταία Κραυγή (2009)

Οι τερατώδεις προνύμφες της εφηβείας

Κινηματογραφική μεταφορά του ομότιτλου διηγήματος του John Connolly (και πρώτη αμερικανική ταινία μεγάλου μήκους για το νεαρό Ισπανό Luiso Berdejo, σεναριογράφο των ψευδοντοκιμαντέρ ψυχολογικού τρόμου [Rec] και Καραντίνα και του ιδιότυπου thriller Imago Mortis), με τον Kevin Costner (Silverado, Οι Αδιάφθοροι) στο ρόλο του άρτι διαζευγμένου συγγραφέα John James, ο οποίος μετακομίζει με τα δυο του παιδιά - τη θυμωμένη έφηβη Louisa (Ivana Baquero) και τον ευαίσθητο μικρούλη Sam (Gattlin Griffith) - σ' ένα σπίτι στην ύπαιθρο με... φονικό (φυσικά) παρελθόν. Όταν η συμπεριφορά της Louisa αρχίζει να επηρεάζεται όλο και πιο επικίνδυνα από έναν ινδιάνικο τύμβο που σχετίζεται με παλιούς τοπικούς θρύλους και αρχαίες τελετές γονιμότητας, ο John προσφεύγει στον "εναλλακτικό" επιστήμονα Evan White (Noah Taylor) προκειμένου να διαλευκάνει το μυστήριο και να προστατέψει την οικογένειά του... Παρ' όλο που διαθέτει όλα τα δομικά υλικά μιας ζοφερής παραβολής για την έλευση της ενηλικίωσης (και κατ' επέκταση της σεξουαλικής ωρίμανσης) που μεταβάλλει το χαρακτήρα των παιδιών και τα απομακρύνει συναισθηματικά από τους γονείς τους, το άνισο, αμήχανο σενάριο του πρωτάρη John Travis (The Haunting of Molly Hartley) μένει στις υποσχέσεις, αφήνοντας συνεχώς νύξεις για κάποια εντυπωσιακή εξέλιξη που ουδέποτε υλοποιείται και καταλήγοντας σ' ένα απότομο, μάλλον ακατανόητο (αν και ευφάνταστα κινηματογραφημένο) φινάλε, το οποίο χάνει θεαματικά τη μάχη με τα... από μηχανής κλισέ του είδους. Η συνεπής και συχνά ευρηματική σκηνοθεσία του Berdejo, το "στοιχειωμένο" soundtrack του Javier Navarrete (Ο Λαβύρινθος του Πάνα, Byzantium) και η ονειρική φωτογραφία του Francesco "Checco" Varese (True Blood, Κάτω από το Ίδιο Φεγγάρι) σχεδόν πάνε στράφι, μαζί με τη δωρικά ελκυστική παρουσία του Costner και τις συμπαθέστατες ερμηνείες των μικρών πρωταγωνιστών.

Πανδαιμόνιο (2000)

Το όραμα και η αγωνία της ποιητικής έκφρασης

Ριζοσπαστικά μοντέρνα προσέγγιση της φλογερής φιλίας ανάμεσα σε δυο "ιερά τέρατα" των ευρωπαϊκών γραμμάτων και πρωτεργάτες του ρομαντικού κινήματος, τους Άγγλους ποιητές Samuel Taylor Coleridge και William Wordsworth, η οποία έληξε άδοξα μαζί με τη συνεργασία τους μόλις ο δεύτερος άρχισε να εποφθαλμιά το Βασιλικό Βραβείο Ποίησης. Ο κατά δική του ομολογία ένθερμος θαυμαστής του Coleridge, σκηνοθέτης Julien Temple (Στον Πλανήτη Γη τα Κορίτσια Είναι Εύκολα, Η Γοητεία της Οργής) και ο σεναριογράφος Frank Cottrell Boyce (Το Φιλί της Πεταλούδας, Κωδικός 46) μεροληπτούν αφειδώς υπέρ του, στηλιτεύοντας την ιδιοτελή φιλοδοξία και την ατιμία, τελικά, του Wordsworth απέναντι σ' έναν γνήσια χαρισματικό άνθρωπο που του πρόσφερε χωρίς όρους ή όρια την εκτίμηση, την εμπιστοσύνη και την αγάπη του. Με σεβαστή προϋπηρεσία στα μουσικά ντοκιμαντέρ, ο Temple τολμά να αψηφήσει την ιστορική ακρίβεια για να δώσει στο βιογραφικό αυτό δράμα τη μορφή ενός εκτεταμένου βιντεοκλίπ γυρισμένου με σχεδόν βέβηλα σύγχρονη τεχνοτροπία και αισθητική, μπαίνοντας κυριολεκτικά στο μεγαλοφυώς "λοξό" μυαλό του ήρωά του και απεικονίζοντάς τον σαν έναν επαναστάτη ροκά αιώνες μπροστά απ' την εποχή του, που η οραματική του σχιζοφρένεια και η εξάρτηση από τα παραισθησιογόνα τον περιθωριοποίησαν και τον απομόνωσαν από τον κοινωνικό αλλά και τον οικογενειακό του περίγυρο. Συνταρακτικοί οι Linus Roache (Ο Ιερέας, Τα Φτερά της Αγάπης) και John Hannah (Τέσσερις Γάμοι και Μια Κηδεία, Οι Λέξεις) ως Coleridge και Wordsworth αντίστοιχα, όπως και η Emily Woof (Άντρες Έτοιμοι για Όλα, Velvet Goldmine) στο ρόλο της επίσης ποιήτριας, υπερευαίσθητης και ονειροπαρμένης Dorothy (μικρότερης αδελφής του Wordsworth, του οποίου η ηθοποιός είναι μάλιστα μακρινή συγγενής), πλαισιωμένοι ιδανικά από τη λαγαρή φωτογραφία του John Lynch (Incubus, Comes a Bright Day), το "ξεχαρβαλωμένο" μοντάζ του Niven Howie (Δυο Καπνισμένες Κάνες, Γυρίστε το Γαλαξία με Οτοστόπ) και την υφολογικά ευέλικτη μουσική του Dario Marianelli (V for Vendetta, Εξιλέωση).

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Αναλυτικότερη παρουσίαση της ταινίας ΕΔΩ.

Η Κλεψύδρα (1973)

Στον αστερισμό της κλεψύδρας

Θαρραλέα (αν όχι παράτολμη) απόπειρα του εικονοκλάστη Πολωνού Wojciech J. Has (Το Χειρόγραφο που Βρέθηκε στη Σαραγόσα, The Codes) να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το σπονδυλωτό μυθιστόρημα Sanatorium under the Sign of the Hourglass (Σανατόριο στον Αστερισμό της Κλεψύδρας, 1937) του αδικοσκοτωμένου στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής συμπατριώτη του, πρωτοπόρου ζωγράφου και συγγραφέα Bruno Schulz (ενδιαφέρουσα, αν όχι και εσκεμμένη η αντεστραμμένη συμμετρία των τελευταίων δυο ψηφίων στις χρονολογίες έκδοσης του βιβλίου και κυκλοφορίας του φιλμ). Όταν ο Josef (Jan Nowicki) επισκέπτεται τον ηλικιωμένο πατέρα του, Jakub (Tadeusz Kondrat), που πεθαίνει παρατημένος σε γηροκομείο, "διακτινίζεται" αναπάντεχα σε μια παράλληλη διάσταση ύπαρξης, όπου πρόσωπα, περιστατικά και θραύσματα αναμνήσεων από διάφορα στάδια της ζωής του μπερδεύονται και ενσωματώνονται σε σουρεαλιστικές φαντασιώσεις και αλλόκοτα ενορατικές εικόνες από το μέλλον και την ιστορία. Με φόντο τους ερειπωμένους τοίχους του μουντού, σχεδόν έρημου ιδρύματος, οι λαβύρινθοι των συνειρμών που γεννά η συνείδηση και το υποσυνείδητο καταπίνουν κάθε αίσθηση χρονικού προσανατολισμού και γραμμικής πορείας των γεγονότων. Τα έντονα περιγράμματα και οι άφοβες χρωματικές αντιθέσεις της φωτογραφίας (Witold Sobocinski) σοκάρουν με την επιθετική ομορφιά τους, θυμίζοντας ζωγραφικές συνθέσεις του Arcimboldo ή του Escher. Ποιητικό μοντάζ από τη Janina Niedzwiecka (Scorpio, Virgo and Sagittarius, The Gorgon Case) και σοφά ζυγισμένο, ρωμαλέο soundtrack από τον κινηματογραφικό συνθέτη, μαέστρο και μετέπειτα ιδρυτή της ξακουστής Πολωνικής Ορχήστρας Δωματίου Jerzy Maksymiuk (Pastorale Ηeroica, Who Is That Man?). Ίσως όχι για όλα τα γούστα, αλλά οπωσδήποτε μια απ' τις ταινίες σταθμούς του σύγχρονου σινεμά.

Εξωπραγματικότητα (2006)

Σκοτεινή αλληγορία σε εκθαμβωτικές αποχρώσεις

Ιδεολογικά μεγαλεπήβολο, εξαίσιο εικαστικά remake της παιδικής βουλγαρικής ταινίας του 1981 Υο Ηο Ηο (του πρώτου σκηνοθέτη από τη Βουλγαρία που υπήρξε υποψήφιος για το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Κανών, Zako Heskiya) από τον Ινδό Tarsem Singh (Το Κελί, Καθρέφτη, Καθρεφτάκι μου), βασισμένη στο πρωτότυπο σενάριο του βετεράνου Valeri Petrov (Wenn die Rosen Τanzen, A Shooting Day). Στα μέσα της δεκαετίας του '20, ο νεαρός Αμερικανός κασκαντέρ του βωβού Roy Walker (Lee Pace), στον οποίο η αυτοκτονία έχει γίνει έμμονη ιδέα ύστερα από μια ερωτική απογοήτευση και το ατύχημα που τον άφησε παράλυτο απ' τη μέση και κάτω, γνωρίζεται με τη μικρή Alexandria (Catinca Untaru), κόρη Ρουμάνων προσφύγων, στην κλινική όπου νοσηλεύονται και οι δυο - εκείνη με σπασμένο χέρι - και εκμεταλλεύεται τη μεταξύ τους συμπάθεια προκειμένου να υλοποιήσει το σκοπό του. Αρχίζει λοιπόν να της αφηγείται μια σειρά από ιστορίες δικής του επινόησης, ζητώντας της να του προμηθεύει κρυφά μορφίνη από το φαρμακείο της κλινικής ως αντάλλαγμα για τη συνέχειά τους. Καθώς περνούν οι μέρες και χάρη στη φαντασία του κοριτσιού, το παραμύθι παρεμβαίνει βαθμιαία στην πραγματικότητα και συγχέεται μ' αυτήν, ώσπου η Alexandria υποψιάζεται τι ακριβώς πάει να κάνει ο Roy. Θα καταφέρει να τον αποτρέψει χρησιμοποιώντας το ίδιο του το τέχνασμα; Οι Χίλιες και Μια Νύχτες διασταυρώνονται με την ακατάσχετη οπτική ποίηση του Wojciech J. Has (Το Χειρόγραφο που Βρέθηκε στη Σαραγόσα, Η Κλεψύδρα) σ' ένα κινηματογραφικό χάρμα οφθαλμών με βαθύ συναισθηματικό και υπαρξιακό υπόστρωμα που συγκλονίζει. Οι αψεγάδιαστες ερμηνείες της τότε εννιάχρονης, πρωτοεμφανιζόμενης Untaru - η οποία αντικαθιστά επάξια τον εκπληκτικό Viktor Chouchkov (Leonid) του Yo Ho Ho - και του "χαμαιλέοντα" Pace (Soldier's Girl, Pushing Daisies) πείθουν και συνεπαίρνουν, ενώ εκτός απ' την αριστουργηματική φωτογραφία του Colin Watkinson (Entourage, Monday Mornings), ειδική μνεία αξίζει και η επική μουσική επένδυση του Krishna Levy (Εlodie Bradford, Whatever Lola Wants).

Pieta (2012)

Το αμάρτημα της μητρός του

Βίαιο παραβολικό μελό του σπουδαγμένου εις Παρισίους Νοτιοκορεάτη σεναριογράφου και σκηνοθέτη Kim Ki-Duk (Bad Guy, Samaritan Girl), βραβευμένο με το Χρυσό Λιοντάρι στο 69o Φεστιβάλ Βενετίας. Η μοναχική ζωή ενός ακοινώνητου και σαδιστή τοκογλύφου (Lee Jeong-Jin) που δεν διστάζει να επιστρατεύσει ακραίες μεθόδους ώστε να εισπράξει τα δανεικά του, παίρνει εντελώς απροσδόκητη τροπή όταν επανεμφανίζεται η μητέρα του (Jo Min-Su) - ή μάλλον, μια γυναίκα που του συστήνεται ως μητέρα του - η οποία τον είχε εγκαταλείψει όταν ήταν μωρό. Η εξαρχής διφορούμενη έλξη ανάμεσά τους θα οδηγήσει σε μια σεξουαλικά φορτισμένη, διαστροφική και μοιραία σχέση αλληλεξάρτησης, φέρνοντας στην επιφάνεια το ακόμα πιο αποκρουστικό τέρας που ο καθένας τους κρύβει μέσα του... Ποιητικά γκροτέσκα μικρογραφία των σύγχρονων κοινωνιών που όχι μόνο ανέχονται, αλλά και επιβραβεύουν με τον τρόπο τους την απληστία και τον κάθε βαθμό απανθρωπιάς στο όνομα του ατομικού συμφέροντος και του υλικού κέρδους, η δυσλειτουργική διμελής "οικογένεια" της Pieta αυτοκαταστρέφεται εμμονοληπτικά και αμετάκλητα, ενώ συγχρόνως καταστρέφει μεθοδικά τους πάντες και τα πάντα γύρω της. Υπάρχει άραγε ανάσταση για το "σταυρωμένο" ληστή; Είναι η εκδίκηση το πλέον ενδεδειγμένο μέσο για την αποκατάσταση μιας αδικίας; Μπορεί να ελπίζει σε κάποια μορφή λύτρωσης (ή έστω κάθαρσης) όποιος βρίσκεται ήδη στην κόλαση; Μια ταινία βουτηγμένη στο πένθος για την ανθρώπινη κατάσταση, με τη θεοσκότεινη φωτογραφία (Jo Young-Jik) και το μελαγχολικό soundtrack (In-Young Park) να εντείνουν τη δυσοίωνη ατμόσφαιρα που "κάθεται στο στομάχι" του θεατή, ταρακουνώντας τον αλύπητα απ' το λήθαργο της ρουτίνας του. Αισθητικά αρμόζουσα (αν και ελαφρώς παραπλανητική από άποψη σημειολογίας - θα καταλάβετε γιατί όταν δείτε το έργο) η υπέροχη, αναγεννησιακής έμπνευσης αφίσα.