Half Light (2006)

Μάτια χωρίς πρόσωπο

Προσεγμένο (στο τεχνικό θέμα τουλάχιστον) ταινιάκι τρόμου με ηρωίδα την ανερχόμενη συγγραφέα Rachel Carlson (Demi Moore) η οποία, χτυπημένη από οικογενειακή τραγωδία, απομονώνεται σε γραφικό παραθαλάσσιο χωριό για να ανασυγκροτηθεί και να γράψει το νέο της μυθιστόρημα. Όταν η λογική της δοκιμάζεται από μια σειρά περιστατικών, η Rachel βρίσκει παρηγοριά στην αγκαλιά του καλοσυνάτου νεαρού φαροφύλακα (Hans Matheson) απ' το αντικρινό ξερονήσι. Όμως κι αυτή ακόμα η ειδυλλιακή εξέλιξη δεν είναι δυνατόν να μην εγκυμονεί μυστήρια και απειλές... Η ιδέα του Αυστραλού σεναριογράφου και σκηνοθέτη Craig Rosenberg (Hotel de Love, Το Τελευταίο Κόλπο) να πλέξει φαντασία (ή/και φαντασίωση) με "πραγματικότητα" σε παράλληλα και διασταυρούμενα αφηγηματικά επίπεδα είναι μάλλον παρακινδυνευμένη, καθώς του δίνει μεν την ευκαιρία να "κεντήσει" αραιά και πού (π.χ. στη σουρεαλιστική σκηνή της Rachel μπροστά στον καθρέφτη), αλλά συγχρόνως τον παρασύρει σε ασυγχώρητα χονδροειδείς απιθανότητες (στο περισσότερο υπόλοιπο φιλμ). Ο ταλαντούχος Henry Ian Cusick (φθονερός πρώην σύζυγος) και ο πανέμορφος προαναφερθείς Matheson (αινιγματικός νυν εραστής) πλαισιώνουν μια πρωταγωνίστρια "βαλσαμωμένη" απ' το Botox, που η δυσβάστακτη ψυχική και μεταφυσική αγωνία του ρόλου της δεν εκφράζεται παρά μ' ένα διαρκές ελαφρύ ξάφνιασμα στο βλέμμα - το μοναδικό σημείο του προσώπου της με δυνατότητα στοιχειώδους έστω κίνησης. Οι ηθοποιοί που ενσαρκώνουν τους λιγοστούς κατοίκους του χωριού, πάλι (ένα ολοζώντανο επιμέρους σύμπαν), δυστυχώς μένουν σχεδόν ανεκμετάλλευτοι, χρησιμεύοντας κατά κύριο λόγο ως πάγια σεναριακή μπλόφα και "θόρυβος παρασκηνίου". Τέλος, θα ήταν κρίμα να αγνοηθεί η φωτογραφία - αληθινό εικαστικό ποίημα - του Ashley Rowe (Ένας Άγνωστος Ανάμεσά μας, Doctor Who) και η επίσης υπέροχη μουσική του αδελφού και τακτικού συνεργάτη του σκηνοθέτη, Brett Rosenberg (Κυνηγώντας την Αλήθεια, Η Στοιχειωμένη Βίλα).

Ταξιδιώτης στο Χρόνο (Predestination, 2014)

Καθρέφτης μέσα σε καθρέφτη

Φιλοσοφικό thriller βασισμένο στο διήγημα επιστημονικής φαντασίας All You Zombies (1958) του Αμερικανού Robert A. Heinlein, σε σενάριο και σκηνοθεσία των πολυτάλαντων δίδυμων Γερμανών Michael & Peter Spierig (Οι Απέθαντοι, Νέα Φυλή) - ο δεύτερος μάλιστα υπογράφει και το soundtrack. Ο προαιώνιος γρίφος του... αυγού και της κότας γίνεται αφορμή μιας υπαρξιακής παραβολής όπου κάθε φαινόμενο απατά και όλα ανατρέπονται συνεχώς, μόνο και μόνο για να ταυτιστούν με το αντεστραμμένο τους είδωλο σε πολλαπλές εκφάνσεις τόπου και χρόνου. Σύλληψη σχεδόν αποκαρδιωτικά λαβυρινθώδης, που όμως κατά παράδοξο τρόπο βγάζει νόημα. Η ευσυνείδητη προσήλωση στο πνεύμα όσο και στο γράμμα του πρωτότυπου υλικού και η αυστραλιανή παραγωγή εγγυώνται μια εμπειρία θέασης μακριά απ' τις χολιγουντιανές πεπατημένες, με την τηλεοπτική Sarah Snook (Spirited, Redfern Now) κι έναν Ethan Hawke (Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών, Hamlet) που η ωριμότητα του πάει πολύ να σηκώνουν στις πλάτες τους όλο το έργο, υπηρετώντας χαμαιλεοντικά (στην κυριολεξία) τις υψηλότατες απαιτήσεις των ρόλων τους. Εξαιρετική φωτογραφία και μοντάζ από τους Ben Nott (Ζωντανοί Εφιάλτες, Chinese Zodiac) και Matt Villa (The Final Winter, Ο Υπέροχος Gatsby) αντίστοιχα, ήδη συνεργάτες των αδελφών Spierig στη δυστοπικά φουτουριστική Νέα Φυλή. Ο υπεραπλουστευτικός ελληνικός τίτλος αδικεί ίσως το φιλμ, προδιαθέτοντας για διαφορετικού ενδιαφέροντος θεματολογία (όπως άλλωστε και ο μάλλον επεξηγηματικός αγγλικός). Πάντως οι θεατές που δεν αποφεύγουν τα "βαθιά νερά" και είναι διατεθειμένοι για κάποια υπέρβαση της δυσπιστίας θα αποζημιωθούν με το παραπάνω.

Μεθυσμένη Χοιρινή Τηγανιά

The other white meat

Πάνε πια οι... παραμυθένιοι εκείνοι καιροί που ήμασταν (ή μάλλον, αισθανόμασταν) ελεύθεροι να τρώμε ό,τι μας άρεσε δίχως το φόβητρο των θερμίδων και τον μπαμπούλα της χοληστερίνης. Το γεγονός, ωστόσο, ότι το ποσοστό καρδιαγγειακών νοσημάτων και των θανάτων εξαιτίας τους δεν ήταν τότε μεγαλύτερο απ' ό,τι σήμερα, λέει πολλά για το σύγχρονο τρόπο ζωής: εμφανέστατα, οι διατροφικές συνήθειες δεν είναι το μόνο αίτιο των συγκεκριμένων προβλημάτων. Όχι πως δεν παίζουν κανένα ρόλο - θα ήταν ανόητο όσο και ανεύθυνο να ισχυριστεί κανείς κάτι τέτοιο - αλλά σημαντικό μερίδιο ευθύνης έχουν επίσης οι απάνθρωποι ρυθμοί και το διαρκές άγχος της καθημερινότητάς μας, που καταστέλλουν τις ψυχικές μας αντιστάσεις και αποδυναμώνουν το ανοσοποιητικό μας σύστημα.

Επιδόρπια με Ψητά Φρούτα

Γλυκές ωφέλιμες αμαρτίες

Τα ψητά φρούτα για επιδόρπιο είναι θαυμάσια και υγιεινή λύση παντός καιρού. Ιδίως όμως τώρα το χειμώνα, που το κρύο δεν αστειεύεται και το ανοσοποιητικό έχει ανάγκη από ενισχύσεις, τα γεμάτα βιταμίνες φρούτα της εποχής είναι ό,τι πρέπει για να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά αλλά και απολαυστικά τις χαμηλές θερμοκρασίες και τις ιώσεις που παραμονεύουν. Μήλα, αχλάδια, πορτοκάλια και μπανάνες συνδυάζονται με ξηρούς καρπούς, μπαχαρικά, λικέρ, ούζο ή κονιάκ (και αν θέλουμε, στραγγιστό γιαούρτι ή σπιτική σαντιγί) και πλημμυρίζουν το σπίτι με θεσπέσια αρώματα καθώς ψήνονται στο φούρνο. Η βασική μέθοδος προετοιμασίας είναι παρόμοια για τα περισσότερα φρούτα, ενώ το τελικό αποτέλεσμα αφήνεται στο γούστο και τη φαντασία του καθενός.

Κόκκινος Δράκος (2002)

Εκρηκτικές πρώτες ύλες, χλιαρό αποτέλεσμα

Υπερφιλόδοξη κινηματογραφική διασκευή από τον μόλις τριαντατριάχρονο τότε σκηνοθέτη μουσικών βιντεοκλίπ και τηλεοπτικών σειρών Brett Rattner (Το Τελευταίο Κόλπο, Η Απόδραση) του ομότιτλου μυθιστορήματος του Thomas Harris, το οποίο δεκάξι χρόνια νωρίτερα είχε μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη από τον Michael Mann (με τίτλο Ο Ανθρωποκυνηγός - βλ. αμέσως προηγούμενη ανάρτηση). Πιο σύγχρονη και οφθαλμοφανώς ακριβότερη παραγωγή, με τη "στρατολόγηση" των Ted Tally (σεναριογράφου της Σιωπής των Αμνών) και Dante Spinotti (διευθυντή φωτογραφίας στον Ανθρωποκυνηγό), του συνθέτη Danny Elfman (μόνιμου συνεργάτη του "τρομερού παιδιού" Tim Burton) και ενός απαστράπτοντος cast, με επικεφαλής τον Sir Anthony Hopkins ("θεσμό" πλέον ως Hannibal Lecter) και τον Edward Norton (αλησμόνητο στο Φόβο Ενστίκτου και τα Μαθήματα Αμερικανικής Ιστορίας), ο Κόκκινος Δράκος θα είχε κάθε λόγο να θεωρείται προκαταβολικά κερδισμένο στοίχημα. Έλα όμως που η άτιμη η "στραβή" δεν αργεί να γίνει: λίγο το "ξεχείλωμα" της πλοκής για να χωρέσει το ασυμμάζευτο ταμπεραμέντο του Hopkins - αλήθεια, πόσες φορές μπορεί ένας ηθοποιός να επαναλάβει τον ίδιο ρόλο με την ίδια κι απαράλλαχτη μανιέρα, δίχως στο τέλος να παρωδεί ακούσια (;) τον εαυτό του; - λίγο ο Norton που κοιμάται όρθιος (οι μυστηριώδεις ξανθές ανταύγειες που εμφανίζονται ξαφνικά στη φράντζα του είναι η πιο συναρπαστική συνεισφορά του στο έργο), λίγο η πεποίθηση ότι οι θεατές είναι κρετίνοι και δεν θα καταλάβουν τίποτα αν δεν τους το κάνεις όσο το δυνατόν πιο λιανά... Ως και ο "νεραϊδοπαρμένος" - το λέει και τ' όνομά του - Elfman (Ο Σκαθαροζούμης, Χριστουγεννιάτικος Εφιάλτης), που η μουσική του είναι συνήθως χαρακτηριστικά απροσπέραστη, πρέπει να βαριόταν τη ζωή του όταν έγραφε το soundtrack και το ξεπέταξε σε μισή ώρα το πολύ. Ευτυχώς που ο Ralph Fiennes (κατά συρροήν δολοφόνος Francis Dolarhyde), ο μακαρίτης Philip Seymour Hoffman (γλοιώδης δημοσιογράφος Freddy Lounds) και η Emily Watson (Reba McClane, τυφλή ερωμένη του Dolarhyde) έχουν πάρει κάπως πιο σοβαρά το ζήτημα - αν και ο Fiennes (Quiz Show, Ο Άγγλος Ασθενής), που ήταν στις ομορφιές του εκείνο τον καιρό, όσο και να χτυπιέται και με το ανεπαίσθητο πλαστικό μακιγιάζ δεν πολυπείθει ως ψυχασθενής κομπλεξικός για την εμφάνισή του. Ό,τι κερδίζει στο τεχνικό μέρος (χάρη στον προηγμένο εξοπλισμό) έναντι του "σπαρτιάτικου" Ανθρωποκυνηγού, ο Κόκκινος Δράκος το χάνει σε ουσία και δύναμη, προδίδοντας την απειρία του Rattner και την ανικανότητά του να κυριαρχήσει στο θέμα και στους πρωταγωνιστές του, ώστε να αποσπάσει ομοιογενείς και εξίσου βαρύνουσες ερμηνείες. Ένας υπερβολικά αναγνωρίσιμος Hopkins κι ένας αγνώριστος (με τη χείριστη έννοια) Norton βουλιάζουν κυριολεκτικά το πλοίο και κανείς δεν κουνάει το δαχτυλάκι του για να τους σταματήσει.

Ο Ανθρωποκυνηγός (1986)

Αγνοημένο (παραλίγο) αριστούργημα

Πέντε χρόνια πριν ο Jonathan Demme (Κύκλος Αγωνίας, Φιλαδέλφεια) λανσάρει τον Hannibal Lecter ως επιτομή της σατανικής γοητείας (στο πρόσωπο του γεννημένου για το ρόλο Sir Anthony Hopkins), το μυθιστόρημα του Thomas Harris Κόκκινος Δράκος - πρώτο μιας τετραλογίας αφιερωμένης στον ιδιοφυή ψυχίατρο και... επαγγελματία κανίβαλο - είχε ήδη γυριστεί σε ταινία από τον Michael Mann (Ένταση, Οι Σκληροί του Μαϊάμι), με τίτλο Ο Ανθρωποκυνηγός και το επώνυμο του ήρωα αλλαγμένο σε Lecktor. Πιστό κατά τα άλλα στο βιβλίο (σε σενάριο του σκηνοθέτη με τη συνεργασία του Harris), το φιλμ εξιστορεί τον αγώνα του νεαρού εγκληματολόγου Will Graham (William Petersen) να πιάσει έναν μανιακό δολοφόνο με τη βοήθεια του έγκλειστου στη φυλακή Lecktor (Brian Cox). Ανεπιτήδευτα όμορφος, υπερευαίσθητος και προικισμένος με την ικανότητα να "μπαίνει" στο μυαλό του θύτη ώστε να κατανοεί τα κίνητρα και τις μεθόδους του, ο Graham προσελκύει τον ιδεοληπτικό θαυμασμό του Lecktor (ο οποίος έχει βαλθεί να τον "προσηλυτίσει" στο δικό του αδίστακτο αμοραλισμό, ενώ απ' την άλλη δεν του συγχωρεί το ότι ευθύνεται για τη σύλληψή του) και βρίσκεται στο μάτι ενός κυκλώνα υπόγειων συμπαιγνιών και εξαντλητικού πολέμου νεύρων, να δίνει μάχη με το χρόνο τόσο για τη λύση της υπόθεσης όσο και για τη ζωή της οικογένειάς του... Αποκάλυψη ο τότε νεότατος Petersen (γνωστότερος από την πολυετή θητεία του στην τηλεοπτική σειρά CSI) που πολιορκεί την οθόνη με το μονίμως "στοιχειωμένο" μελαγχολικό του βλέμμα, απέναντι στην επιβλητική παρουσία και τον υποχθόνιο μαγνητισμό του Cox (Grushko, Χωρίς Ταυτότητα), ενώ ο Tom Noonan (The Alphabet Killer, Damages) με την άκρως ιδιαίτερη φυσιογνωμία δίνει ρέστα ως παραμορφωμένος ψυχοπαθής Francis Dolarhyde. Blake, Joyce, πληθώρα βιβλικών συμβόλων και ιστορικών αναφορών, στοιχεία ελληνικής και ρωμαϊκής μυθολογίας, υπαινικτική χρήση των χρωμάτων, της φωτοσκίασης και της γεωμετρίας των χώρων και ενδιαφέρον πολυσυλλεκτικό soundtrack: αν και μας τα χαλάει λίγο στο τέλος με μια σκηνή που λες και παρεισέφρησε κατά λάθος στο μοντάζ, Ο Ανθρωποκυνηγός είναι ίσως η πιο "γενναία" και εμβριθής από τις υπάρχουσες οπτικοποιήσεις της τετραλογίας (με εξαίρεση το πρόσφατο σίριαλ του NBC, όπου οι πρωταγωνιστές Mads Mikkelsen και Hugh Dancy σίγουρα εμπνεύστηκαν από τις ερμηνείες των Cox και Petersen αντίστοιχα - έχοντας πιθανώς επιλεγεί για την εμφανισιακή ομοιότητα αλλά και την ιδιοσυγκρασιακή τους συγγένεια με τους "πρώτους διδάξαντες") και κλάσεις ανώτερη από τη βασισμένη στο ίδιο βιβλίο (και ομότιτλή του) ταινία του 2002, παρά την all-star διανομή της τελευταίας (Anthony Hopkins και Edward Norton ως Lecter και Graham, ένας "φιλότιμος" - αν μη τι άλλο - Dolarhyde από τον αναμενόμενα επαρκή Ralph Fiennes και οι Harvey Keitel, Philip Seymour Hoffman, Mary Louise Parker και Emily Watson στους υπόλοιπους ρόλους).

2 Χρόνια Διάστιχο

Μεγάλο πάρτι στο Polis Art Cafe

43ο Φεστιβάλ Βιβλίου

Αφιέρωμα στον ποιητή Νάνο Βαλαωρίτη

Ο Δράκουλας των Εξαρχείων (1983)

Απ' τα Καρπάθια στα Εξάρχεια

Οργιώδης σπονδυλωτή παρωδία τρόμου αλλά και σάτιρα των ελληνικών μεταπολιτευτικών ηθών από τον (αποκαλούμενο και John Waters της Ελλάδας) ιδιότυπο σκηνοθέτη Νίκο Ζερβό (Εξόριστος στην Κεντρική Λεωφόρο, Γυναίκες Δηλητήριο). Οι κινηματογραφικές μυθολογίες του Δράκουλα και του Frankenstein τραβούν των παθών τους τον τάραχο από τον αναρχικό εστέτ του kitsch σε ένα παραληρηματικό εκτεταμένο βιντεοκλίπ, ουσιαστικά, για τα τραγούδια του Τζίμη Πανούση με τις Μουσικές Ταξιαρχίες που πλημμυρίζουν το φιλμ. Στον κεντρικό ρόλο ο Κωνσταντίνος Τζούμας (Πέτρος και Παύλος, Γλυκιά Συμμορία) ως σχιζοφρενής χειρουργός εκ Καρπαθίων (και νυν κάτοικος Εξαρχείων) που φιλοδοξεί να πλουτίσει κατασκευάζοντας το ιδανικό rock συγκρότημα από... μέλη νεκρών μουσικοσυνθετών (μεταξύ των οποίων και του Μάνου Χατζιδάκι, ο οποίος τότε ήταν, φυσικά, εν ζωή - αλλά ο Ζερβός δεν του συγχωρούσε το ότι δεν εκτιμούσε ως καλλιτέχνη τον Νικόλα Άσιμο). Το βέβηλο αυτό project ξεσηκώνει την οργή του Κάτω Κόσμου και οι δρόμοι της Αθήνας γεμίζουν από περιφερόμενα ζόμπι, των οποίων ηγείται ο Χαμένος Ανθυπολοχαγός της Αλβανίας (Αντώνης Καφετζόπουλος). Στο μεταξύ, ο αρχηγός της υβριδικής μπάντας (Τζίμης Πανούσης) διεκδικείται ερωτικά τόσο από την όμορφη κόρη (Ισαβέλλα Μαυράκη) όσο και από το τσιράκι (Βαγγέλης Κοτρώνης - ο αδικοχαμένος παραγωγός και συν-σεναριογράφος της ταινίας) του Δράκουλα... Άκρατος σουρεαλισμός και αμεταμέλητη καφρίλα με στόχο τους πάντες και τα πάντα, από τις τάσεις του κοινωνικού και ιδεολογικού γίγνεσθαι στην Ελλάδα της εποχής ως το διεθνές κατεστημένο της βιομηχανίας του θεάματος. Αν ο επιθεωρησιακής χροιάς σχολιασμός των πολιτικών πραγμάτων φαντάζει σήμερα επικαιρικός και ίσως ξεπερασμένος, το επικερδές "κυνήγι ταλέντων" δίχως τον παραμικρό ηθικό φραγμό απεικονίζεται με τρόπο προφητικά καίριο μέσα απ' το μαύρο (πίσσα) χιούμορ της κυριολεξίας. Οι απανωτές σκηνές ανθολογίας (με αποκορύφωμα το πανσεξουαλικό όργιο υπό τους "ιερόσυλους" ήχους του Ερωτικού, τα φιλόμουσα ζόμπι στα διαζώματα του Λυκαβηττού και την αρσενική γοργόνα - ο Θεός να την κάνει - που δίνει οδηγίες πλοήγησης στον αγγελοπουλικό παλιννοστούντα εξόριστο της Τασκένδης) δεν θα αφήσουν παραπονεμένο κανέναν οπαδό του cult σινεμά.

The Scorpion Tango (2008)

Όποιος ψάχνει, βρίσκει

Το πρώτο μου πρωτότυπο διαδικτυακό παιχνίδι γρίφων, εμπνευσμένο από περιώνυμα προγενέστερα δείγματα του είδους (NotPron, Μυστικές Σελίδες) αλλά με έμφαση στο εικαστικό μέρος. Παίζεται μέσα από οποιοδήποτε πρόγραμμα περιήγησης χωρίς ο παίκτης να χρειάζεται να εγκαταστήσει τίποτα στον υπολογιστή του και βασίζεται στη μερική αντικατάσταση διαδικτυακής διεύθυνσης, δηλαδή στη διαδοχική αντικατάσταση ορισμένου κομματιού της διεύθυνσης με τη λύση του κάθε επόμενου γρίφου.

Τη Βρήκαμε τη Φάμπρικα...

Αγνώστου ταυτότητος ανεπιθύμητα - και ληστρικά - μηνύματα

Μόλις προ ολίγου είχα την "τιμή" να λάβω μήνυμα από μια ΕΥΑ1 (αγνώστων λοιπών στοιχείων), η οποία συστηνόταν ως συνδρομήτρια ενός "νέου site γνωριμιών" και ήθελε να μάθει αν απευθύνεται σε... κύριο ή κυρία. Παρεμπιπτόντως, ουδεμία σχέση έχω με τον συγκεκριμένο ιστότοπο ή άλλον παρεμφερή. Δεν μπαίνω σε chat ούτε ενδιαφέρομαι για γνωριμίες. Επίσης δεν συνηθίζω να δίνω όπου να 'ναι τα τηλέφωνά μου μέσω διαδικτύου. Απ' ό,τι φαίνεται, οι ιθύνοντες του site (ή μάλλον τίποτα κακοπληρωμένα "σκλαβάκια" τους) στέλνουν μηνύματα σε τυχαία κινητά για να δουν αν θα υπάρξει ανταπόκριση. Ή από κάπου αγοράζουν λίστες με τηλέφωνα.

Ουδέν Κρυπτόν επί του Ιστού

Κανείς δεν σου φταίει π.χ. αν έχεις το ίδιο επώνυμο με το γιατρό ή τον τεχνίτη που ένας γνωστός σου ψάχνει απεγνωσμένα λόγω ανάγκης και το Google βγάζει πάνω πάνω το δικό σου Twitter. Ούτε αν δεν σκέφτηκες ποτέ πως μπορεί όσα "τιτιβίζεις" (δημοσίως) να τα δει και κάποιος που δεν θα ήθελες.

Σοκολατένια Πάθη (1988)

Καταναλωτισμός των άκρων

Κατάμαυρη σουρεαλιστική κωμωδία βασισμένη στο χαμένο θεατρικό μονόπρακτο Secrets των Michael Palin & Terry Jones (από τους θρυλικούς Monty Python), με τον άγνωστο εκτός γηραιάς Αλβιόνος Tyler Butterworth (The Darling Buds of May, Ένας Ιδανικός Σύζυγος) στο ρόλο του άπειρου και γκαφατζή υπαλλήλου σοκολατοβιομηχανίας Ian Littleton, ο οποίος άθελά του προξενεί ένα μακάβριο εργατικό ατύχημα με απρόβλεπτες παρενέργειες. Ανάμεσα στις στυγνές πιέσεις του προϊσταμένου του (Jonathan Pryce) για εμπορική εκμετάλλευση του γεγονότος, την έλξη του προς μια ωραία χημικό (Sammi Davis) και τις ακόρεστες ορέξεις της σπιτονοικοκυράς του (Vanessa Redgrave), ο Ian αναγκάζεται να επανεξετάσει τις αντιλήψεις του περί ηθικής και ταμπού και να κοιτάξει πώς θα τη βγάλει καθαρή... Το ανενδοίαστα κανιβαλιστικό (στην κυριολεξία) χιούμορ του Καταστήματος των Εγκλημάτων (1960) και η φουτουριστική δυστοπία του Νέα Υόρκη, Έτος 2022 μ.Χ. (1973) βρίσκουν το κατεξοχήν cult σημείο τομής τους σε μια φλεγματική αλληγορία του σύγχρονου καταναλωτισμού - του φαύλου κύκλου εξάρτησης από τις υλικές απολαύσεις και διευκόλυνσης του εθισμού σ' αυτές, όπου κανείς δεν είναι αμέτοχος ούτε άμοιρος ευθυνών. Την ηθελημένα άχρωμη παρουσία του Littleton σχεδόν "συνθλίβουν" ο τρομακτικά ύπουλος κ. Farris του Pryce (Carrington, Η Ερωμένη του Ανέμου) και η εκρηκτική Μαλτέζα κ. Garza της Redgrave (σε μια κεφάτη μίμηση/παρωδία της Μελίνας Μερκούρη), ενώ τη σιγοντάρει εύσχημα η χαριτωμένη Felicia της Davis (Καμιά Προσευχή για τους Πεθαμένους, Τέσσερα Δωμάτια), υπό την καθοδήγηση του ειδικευμένου σε τηλεοπτικές διασκευές κλασικής λογοτεχνίας Giles Foster (Roald Dahl's Tales of the Unexpected, Silas Marner - The Weaver of Raveloe). Δυστυχώς όμως η σκηνοθεσία δεν "αποχαλινώνεται" όσο θα σήκωνε η υπόθεση, επιμένοντας στην ασφάλεια του φαρσικού στοιχείου που μαζί με την κακογερασμένη αισθητική της δεκαετίας του '80, υπονομεύει αντί να ενισχύει τις εν τέλει εφιαλτικές προεκτάσεις του έργου. Με ένα τέτοιο θέμα στα χέρια του και ένα τόσο αβανταδόρικο cast στη διάθεσή του, ο Terry Gilliam (Οι Ιππότες της Ελεεινής Τραπέζης, Brazil) π.χ. ή ακόμα και ο Martin Donovan (Διαμέρισμα Μηδέν, Ο Θάνατος Σου Πάει Πολύ) θα είχε πιθανότατα μεγαλουργήσει.

Εσωτερικές Υποθέσεις (1990)

Ούτε ιπτάμενοι, ούτε gentlemen

Νευρώδες αστυνομικό thriller του Mike Figgis (Ερωτική Καταιγίδα, Το Σκηνικό του Τρόμου) και η πρώτη ταινία που ο Βρετανός σκηνοθέτης γύρισε σε αμερικανικό έδαφος, αμέσως μετά την εμβληματικά ιδιάζουσα Επικίνδυνη Δευτέρα. Ο νεόκοπος ερευνητής των Εσωτερικών Υποθέσεων Raymond Avila (Andy Garcia) και η δυναμική συνάδελφός του, Amy Wallace (Laurie Metcalf) αναλαμβάνουν να ξεσκεπάσουν τον αδίστακτο διεφθαρμένο μπάτσο Dennis Peck (Richard Gere), ο οποίος μαζί με το νεαρό συνεργάτη του και παλιό φίλο του Avila, Van Stretch (William Baldwin), έχει αναγάγει την κατάχρηση εξουσίας σε φονική τέχνη και προσοδοφόρο επιχείρηση. Ανασφαλής και κυκλοθυμικός, εθισμένος στα ναρκωτικά και παθολογικά εξαρτημένος απ' τον Peck, ο Van έχει πειστεί ότι η γυναίκα του (Faye Grant) τον απατά - δίχως όμως να του περνά απ' το νου με ποιον - και την κακοποιεί επανειλημμένα, τρομοκρατώντας τον ανήλικο γιο τους (Elijah Wood). Όταν ο Avila τον καλεί σε απολογία και του υπόσχεται επιείκεια με τον όρο να του παραδώσει τον Peck, ξεσπά ένας ανελέητος πόλεμος ανάμεσα στον τελευταίο και τον Avila. Μπορεί άραγε να υπάρξει νικητής στην αναμέτρηση ενός απύθμενα διεστραμμένου μυαλού με τον επικίνδυνα "εύφλεκτο" και εμμονικό επίδοξο τιμωρό του; Ξεχάστε τον "ιππότη" Gere του Ιπτάμενου και Gentleman και του Pretty Woman και τον καρτερικό, μειλίχιο Garcia του Νεκροί Ξανά και του Όταν ένας Άντρας Αγαπάει μια Γυναίκα. Εδώ η μπουνιά και το σκαμπίλι πάνε σύννεφο (και προς κάθε κατεύθυνση), όπως και οι στοίβες πτώματα που αφήνει ο Peck στο πέρασμά του. Αν και στην ουσία αντιπαθέστατος, ο χαρακτήρας του Gere διαθέτει μια μαγνητική σεξουαλικότητα την οποία διοχετεύει στο ξελόγιασμα και τη χειραγώγηση τόσο των γυναικών που τον περιβάλλουν όσο και του συναισθηματικά ευάλωτου Van (όλες σχεδόν οι σκηνές του Gere με τον πολύ όμορφο Baldwin αποπνέουν ασύστολο ερωτισμό), καθώς και στις ψυχολογικές παγίδες που στήνει για τον (αναπάντεχα ευεπηρέαστο) Avila. Ένα θανάσιμο παιχνίδι πρόκλησης, παραπλάνησης και επιβολής με υφή σαδομαζοχισμού, που άξιζε να κορυφωθεί σε ένα πιο ικανοποιητικό φινάλε αντί να ξεπέφτει σε μια κομπογιαννίτικη λύση απ' το πουθενά. Πάντως ο Figgis και να το ήθελε δεν θα μπορούσε να απογοητεύσει εντελώς τους φίλους της ξεχωριστής γραφής του: στυλάτη και ατμοσφαιρική, αντιπαρέρχεται με κομψότητα τις όποιες "τρύπες" του σεναρίου (Henry Bean) και συμπληρώνεται από τη μαθηματική αρμονία της φωτογραφίας (John A. Alonzo) κι ένα ωραιότατο soundtrack (Anthony Marinelli & Brian Banks, με τη συμμετοχή του ίδιου του Figgis) - το οποίο δυστυχώς δεν κυκλοφόρησε παρά σε περιορισμένα αντίτυπα το 1991 και έκτοτε αγνοείται η τύχη του.

Joshua (2007)

Άλλο ένα στρίψιμο της βίδας

Γιος ενός φαινομενικά συνηθισμένου ζευγαριού μεσοαστών (Sam Rockwell και Vera Farmiga), ο μικρός Joshua Cairn (Jacob Kogan) είναι μουσική ιδιοφυΐα, αλλά οι μεγαλίστικα ψυχροί τρόποι του "μουδιάζουν" και κρατούν σε απόσταση τους γονείς του. Οι μόνοι που επικοινωνούν κάπως μαζί του είναι η θρησκόληπτη γιαγιά του (Celia Weston) και ο εκκεντρικός νεαρός θείος του, επίσης βιρτουόζος πιανίστας Ned (Dallas Roberts). Η γέννηση της αδελφής του Joshua, Lily (Lacey Vill και Shianne Kolb) θα δώσει τη χαριστική βολή στις ήδη τεταμένες ισορροπίες, ακολουθούμενη από ένα ραγδαίο ντόμινο θανάτων και άλλων συμφορών. Τίνος έργο όμως είναι στ' αλήθεια το ξεκλήρισμα της οικογένειας; Ο Μικρός Αρχιμήδης συναντά Το Στρίψιμο της Βίδας και την Κούκλα του Σατανά στο αγχωτικό αυτό thriller του ντοκιμαντερίστα George Ratliff (Plutonium Circus, Άγιος με το Ζόρι), το οποίο χωρίς τις συνήθεις χολιγουντιανές δηθενιές στο τεχνικό μέρος και με νύξεις διακριτικά ευφυείς - π.χ. οι βιβλικές συνδηλώσεις και οι εγγενείς συμβολικές και σημειολογικές αντιφάσεις στα ονόματα των παιδιών (Joshua=Ιησούς και Lily=Lilith, όπως και "κρίνο") - κατορθώνει να συντηρεί και να αναμοχλεύει διαρκώς τις υποψίες, τα ερωτηματικά και τις αμφιβολίες του θεατή. Το καλογραμμένο σενάριο του Ratliff και του πρωτάρη David Gilbert δεν είχε λόγο να προσφύγει στα χιλιοφορεμένα στερεότυπα (οι ταινίες τρόμου όπου το καλοκάγαθο και αξιαγάπητο κατοικίδιο δεν το τρώει η μαρμάγκα είναι ζήτημα αν μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού). Δεν χρειαζόταν παρά μονάχα λίγη τόλμη παραπάνω, ψήγματα της οποίας μπορούμε ωστόσο να διακρίνουμε στο αρκετά ευφάνταστο όσο και ανησυχητικά διφορούμενο εύρημα του φινάλε. Ο ιδιότυπος ρολίστας Sam Rockwell (Είναι Όλοι τους Καλά, Εφτά Ψυχοπαθείς) αποδίδει με πάθος το διχασμό του χαροκαμένου οικογενειάρχη ανάμεσα στην ενστικτώδη ανάγκη να φροντίσει και να προστατέψει τα παιδιά του και στη συνειδητοποίηση μιας αλήθειας που κανένας γονιός δεν θα ήθελε να αντιμετωπίσει, ενώ η σπασμωδικά δακρύβρεχτη ερμηνεία της "εναλλακτικής" Farmiga (Το Ορφανό, Η Πίστη μέσα της) σύντομα καταφέρνει να εκνευρίσει αντί να κινεί τη συμπάθεια προς την καταρρακωμένη ψυχικά σύζυγό του. Η ανέκφραστη περιφερόμενη "μάσκα" του δωδεκάχρονου τότε Jacob Kogan (Star Trek, The Tomorrow People) είναι από μόνη της ένας σχεδόν μεταφυσικός εφιάλτης.

13 Sins (2014)

Φοβού τους Δαναούς...

Καταχρεωμένος ιδιωτικός υπάλληλος (Mark Webber) χάνει τη δουλειά του λόγω υπερβάλλουσας... τιμιότητας, ενώ μάλιστα ετοιμάζεται να στεφανωθεί την έγκυο κοπέλα του (Rutina Wesley) και να αναλάβει τη φροντίδα του ιδιότροπου πατέρα του (Tom Bower) και του καθυστερημένου αδελφού του (Devon Graye) - και όχι, δεν πρόκειται για το άκρον άωτον της γκαντεμιάς στην Ελλάδα της κρίσης. Πάνω στην απελπισία του, δέχεται να λάβει μέρος σε ένα μυστηριώδες τηλεφωνικό reality που υπόσχεται να του λύσει όλα τα προβλήματα, υποβάλλοντάς τον σε μια σειρά από δοκιμασίες αυξανόμενης βιαιότητας (τα "13 αμαρτήματα" του τίτλου) αλλά και με αντίστοιχου ύψους αμοιβή. Εννοείται βέβαια πως μια τέτοια προσφορά μόνο παγίδες μπορεί να κρύβει και το "παιχνίδι" δεν αργεί να πάρει ανεξέλεγκτη τροπή... Όχι άσχημο remake της ταϊλανδέζικης ταινίας 13 Beloved (2006) από τον κοσμογυρισμένο και πολυτεχνίτη Γερμανό Daniel Stamm (A Necessary Death, Ο Τελευταίος Εξορκισμός), ο οποίος ωστόσο προτιμά να ενδώσει στον εγγυημένο εντυπωσιασμό της γρήγορης δράσης και των ειδικών εφέ, θυσιάζοντας τον εν γένει υφολογικό μινιμαλισμό και το κυρίως υπαινικτικό, ψυχολογικά φορτισμένο κλίμα του πρωτότυπου φιλμ και διασπώντας την προσοχή του θεατή με παραπλανητικά ίχνη και αδιέξοδα μονοπάτια πλοκής. Αυτή ίσως είναι και η αιτία που η τελική αποκάλυψη του απάνθρωπου, αόρατου και μαζί πανταχού παρόντος "αθλοθέτη" και των κινήτρων του χάνει ένα μέρος της δραματικότητάς της, παρ' όλο που το ίδιο το εύρημα (εμπνευσμένο από δημοφιλείς θεωρίες συνωμοσίας) δεν παύει να αποτελεί ένα δυνατό καταγγελτικό σχόλιο για το παγκόσμιο και διαχρονικό, στις μέρες μας όμως ιδιαζόντως φλέγον ζήτημα του ελέγχου των προσωπικών δεδομένων και της χειραγώγησης των μαζών από τους φορείς εξουσίας. Η καλοκάγαθη, "παιδική" φυσιογνωμία του πρωταγωνιστή Webber (Έκρηξη στο Χρηματιστήριο, The End of Love) δεν τον βοηθά πάντα να αποδώσει τις σκοτεινές αποχρώσεις του ρόλου του, σε αντίθεση με το άκρως ευμετάβλητο πρόσωπο του Devon Graye (Το Κάλεσμα της Φύσης, The Discoverers), το οποίο πραγματικά γίνεται αγνώριστο για τις ανάγκες του δικού του χαρακτήρα. Υπέροχοι ως συνήθως οι Ron Perlman (Η Πεντάμορφη και το Τέρας, Ο Ρωμαίος Αιμορραγεί) και Pruitt Taylor Vince (Ο Μισισιπής Καίγεται, Deadwood) όπως και ο φωτογενής Richard Burgi (One West Waikiki, Νοικοκυρές σε Απόγνωση), αν και η παρουσία τους δυστυχώς δεν είναι για χόρταση. Η μουσική του πεπειραμένου στο είδος Michael Wandmacher (Night Stalker, The Killing Floor) ακολουθεί ευλαβικά την πεπατημένη (με εξαίρεση δυο τρεις ενδιαφέρουσες κορυφώσεις).

Ο Λύκος κι αν Εγέρασε...

Αν και μέσα στην τελευταία πενταετία έχει έρθει κυριολεκτικά ο κόσμος ανάποδα, η νοοτροπία των ημερών δανεικής ευωχίας και κούφιου τσαμπουκά στη χώρα μας καλά κρατεί. Διότι δεν έχουν, δυστυχώς, ακόμα εκλείψει τα φυτοζωούντα απολιθώματά της, που δεν εννοούν να ξεκολλήσουν απ' τα "περασμένα μεγαλεία" (και διηγώντας τα να βαράς το κεφάλι στον τοίχο) και εξακολουθούν να θεωρούν το σύμπαν τσιφλίκι τους. Εκείνοι που έχουν κάθε δικαίωμα εις βάρος των άλλων και καμιά υποχρέωση απέναντί τους. Που δεν κόβουν καν ταχύτητα ενώ το φανάρι έχει γίνει πράσινο για τους πεζούς και κορνάρουν ανυπόμονοι στη γιαγιά με το μπαστουνάκι. Που πέφτουν να σε φάνε έτσι και τολμήσεις να εκφράσεις μια άποψη διαφορετική από του συρμού. Που τους ακούει όλη η γειτονιά όταν έχουν επισκέψεις ή μιλάνε στο κινητό. Που παρκάρουν στις θέσεις για τους ανάπηρους. Που πετούν τα σκουπίδια τους απ' το παράθυρο του αμαξιού και φτύνουν με όλη τους την άνεση στο πεζοδρόμιο ενώ περνάνε άνθρωποι από δίπλα τους. Που το έχουν σε κακό να πουν "ευχαριστώ" ή "συγνώμη". Που κλείνουν το δρόμο στο ασθενοφόρο και την πυροσβεστική επειδή δεν ανέχονται να τους προσπεράσει κανείς. Που καμαρώνουν για τη "μαγκιά" τους να εξαπατούν και να εκμεταλλεύονται. Η θλιβερή αυτή "κληρονομιά" είναι που μας δυσφημεί ως λαό, απαξιώνοντας και ποδοπατώντας κάθε έννοια σεβασμού προς το συνάνθρωπο. Δεν είναι όμως ο κανόνας - ή τουλάχιστον, αυτό θέλω (και επιμένω, ίσως αφελώς) να ελπίζω. Απλώς η αντικοινωνική τους συμπεριφορά κάνει την παρουσία τους πιο έντονα αισθητή.

True Detective (Season 1, 2014)

Ουδέν δ' ανθρώπου δεινότερον

Neo-noir τηλεοπτικό thriller βασισμένο στη συλλογή διηγημάτων The King in Yellow (1895) του Αμερικανού ζωγράφου και συγγραφέα Robert W. Chambers, από τους νεαρούς Nic Pizzolato (The Killing, Galveston) και Cary Fukunaga (Sin Nombre, Jane Eyre). Η πολυετής καταδίωξη ενός κατά συρροήν δολοφόνου που "σκηνοθετεί" τα πτώματα των ανήλικων θυμάτων του σε παράδοξες τελετουργικές πόζες φέρνει κοντά δυο αστυνομικούς με διαμετρικά αντίθετους χαρακτήρες και προσωπικές ιστορίες, τον "πεζό" ηδονιστή Martin Hart (Woody Harrelson) και τον καλλιεργημένο κοσμοκαλόγερο Rustin Cohle (Matthew McConaughey), σημαδεύοντας τόσο την επαγγελματική πορεία όσο και την περίπλοκη, πολυκύμαντη σχέση τους. Το αφειδώς λογοτεχνίζον σενάριο του ήδη βραβευμένου για το πρώτο του μυθιστόρημα Pizzolato και η κινηματογραφικής υφής και αισθητικής σκηνοθεσία του Fukunaga υπογραμμίζουν την ερμηνευτική δεινότητα των δυο πρωταγωνιστών (και συμπαραγωγών της σειράς), που το καταευχαριστιούνται και τους φαίνεται: η σκανδαλώδης χημεία μεταξύ τους σφραγίζει και απογειώνει το ανένδοτο bras de fer έλξης και απώθησης ανάμεσα στον κατ' επίφαση τυπικό οικογενειάρχη με την αχόρταγη αποκλίνουσα λίμπιντο και τον κυνικό ερημίτη με τη βασανισμένη ομορφιά και τις καλλιτεχνικές τάσεις, ο καθένας απ' τους οποίους αποζητά και την ίδια στιγμή αποστρέφεται το σκοτάδι αλλά και το φως που ο άλλος κρύβει στην ψυχή του. Η χλιαρή αμοιβαία ανοχή της πρώτης τους συνάντησης εξελίσσεται σε επική διελκυστίνδα παθών, ενώ οι έρευνές τους παλινδρομούν σε φαύλους κύκλους μακάβριου παραλόγου. Από τη σουρεαλιστική υπέρθεση τοπίων, προσώπων και συμβόλων στους εναρκτήριους τίτλους, την εκθαμβωτική ποίηση της φωτογραφίας (Adam Arkapaw) ακόμα και στις πιο αποτρόπαιες σκηνές και το κατανυκτικό soundtrack (T Bone Burnett) ως τις αινιγματικά επαναλαμβανόμενες λεπτομέρειες που κλείνουν το μάτι στους υποψιασμένους και στους λάτρεις των γρίφων, ο True Detective είναι το εξαίσιο τέρας που ξεβράστηκε απ' την ανόσια ένωση του Lovecraft με τον Chandler, της Έβδομης Σφραγίδας με τον Ύποπτο Κόσμο του Twin Peaks, του αρχέτυπου western με την αρχαία ελληνική τραγωδία. Μοναδικό μου παράπονο (αν και μάλλον προσόν για τη σειρά) η πολύ σύντομη διάρκεια της σεζόν, που μόλις "κάθεται στο δόντι" για να παραδώσει τη σκυτάλη σε νέους (αντι)ήρωες και θεματολογία, με τον ίδιο σεναριογράφο αλλά διαφορετικό σκηνοθέτη. Τα πρώτα οχτώ επεισόδια κυκλοφορούν σε τριπλό DVD με έξτρα υλικό από την HBO.

LIVE @ ΧΑΜΕΝΗ ΛΕΩΦΟΡΟΣ

Πικάντικα Πατατοκεφτεδάκια

Μικρές εκρήξεις εαρινών αρωμάτων

Και όμως, γίνεται. Στο σύνηθες ερώτημα εάν όποια συνταγή περιλαμβάνει άμυλο και τηγάνι είναι δυνατόν να "δέσει" χωρίς τουλάχιστον ένα αυγό, η απάντησή μου εκ πείρας δεκαετιών είναι κατηγορηματικά "ΝΑΙ". Καθότι παιδιόθεν αλλεργική στα αυγά (μεταξύ άλλων), η μαμά μου τα απέφευγε πάντα στη μαγειρική και τη ζαχαροπλαστική της, μα όποιος δεν γνώριζε τη συγκεκριμένη ιδιαιτερότητα των πιάτων της, δεν το έπαιρνε καν είδηση. Την ίδια αλλεργία εμφάνισε αργότερα και η αδελφή μου και μάλιστα σε σοβαρότερη μορφή - πράγμα που σήμανε τον ολοκληρωτικό και οριστικό εξοστρακισμό του αυγού από το οικογενειακό μας διαιτολόγιο. Εμένα πάλι, αν και ποτέ δεν με πείραξαν ιδιαίτερα τα αυγά (πέρα από σπάνια και μεμονωμένα περιστατικά δυσανεξίας), ίσως επειδή δεν τα έχω συνηθίσει στο φαγητό, η παρουσία τους δεν με ενθουσιάζει ούτε η απουσία τους με ενοχλεί. Να μην πω κιόλας ότι μερικές φορές η "αυγουλίλα" που υποτίθεται ότι ενισχύει τη νοστιμιά ενός μεζέ με απωθεί σε βαθμό... ατάκτου φυγής. Όλα βέβαια είναι θέμα κεκτημένων εμπειριών, όπως και κληρονομημένης νοοτροπίας - εξ ου και η καχύποπτη δυσπιστία πολλών θεωρούμενων δεινών μαγείρων και μαγειρισσών όταν ακούνε, για παράδειγμα, πως οι τηγανίτες και τα κέικ μπορούν να βγουν εξίσου "δεμένα", γευστικά και αφράτα με ανθρακούχο νερό και γιαούρτι αντί για αυγό.

Slash in the Box (2011)

Ουκ εν τω πολλώ το ευ

Όμορφα γυρισμένο (παρά τον πενιχρό του προϋπολογισμό) φιλμάκι τρόμου από το νεότατο σκηνοθέτη Nick Everhart (Chilling Visions: 5 Senses of Fear, The Penny Dreadful Picture Show). Η απόκτηση ενός μουσικού κουτιού επιφυλάσσει οδυνηρές εκπλήξεις τόσο για το ζευγάρι των πρωταγωνιστών (Tyler Hollinger και Elizabeth Masucci) όσο και για τους θεατές. Επιστρατεύοντας την προηγούμενη εμπειρία του ως μοντέρ και τεχνικός ήχου, ο Everhart καταφέρνει να υποβάλει το αρμόζον κλίμα με τα απολύτως στοιχειώδη υλικά μέσα, τον ελάχιστο δυνατό διάλογο και σχεδόν ανύπαρκτο soundtrack. Η πηγή του κακού δεν είναι οπωσδήποτε και πηγή του σασπένς: ασήμαντα, συνήθως αβλαβή καθημερινά πράγματα - ένας μικρός θόρυβος μέσα στη νύχτα, μια μπάλα του μπέιζμπολ που κυλάει στα σκαλιά, το κοψοχόλιασμα της ηρωίδας απ' το ίδιο της το είδωλο στον καθρέφτη του διαδρόμου - γεννούν ένα συναίσθημα αγωνίας που εντείνεται απ' την απουσία κάθε άλλης δυσοίωνης ένδειξης. Η φρίκη καραδοκεί αθέατη στο τραπέζι μιας άψογα τακτοποιημένης κουζίνας, με μόνο προπομπό την ανατριχιαστική μέσα στην απλοϊκότητά της μελωδία του μουσικού κουτιού. Στα πεντέμισι όλα κι όλα λεπτά της διάρκειάς της, η ταινία συγκεντρώνει τα κυρίαρχα κλισέ του είδους και τα αποδομεί δικαιώνοντάς τα. Δεν λείπει ούτε το σήμα κατατεθέν των splatter (ο ντοματοπελτές) ακριβώς στη δόση που χρειάζεται. Η τελευταία σκηνή απαιτεί μάλλον γερό στομάχι, αν και στηρίζεται πιο πολύ στον αιφνιδιασμό παρά στο θέαμα αυτό καθαυτό - που περνά εξάλλου φευγαλέα απ' την οθόνη, ίσα για να προλάβει να το καταγράψει το βλέμμα του θεατή. Το Slash in the Box (λογοπαίγνιο με το Jack in the box) είναι διαθέσιμο για δωρεάν παρακολούθηση και μεταφόρτωση από το Vimeo.

Έχω Καμιά Ελπίδα, Γιατρέ μου;

Ότι το Internet έχει φάει το ψωμί σχεδόν κάθε τομέα επαγγελματικής δραστηριότητας είναι πλέον γεγονός αδιαμφισβήτητο (αν και όχι αναγκαστικά μεμπτό). Η δωρεάν και απεριόριστη πρόσβαστη στην πληροφορία και η διαδραστική αμεσότητα επιτρέπουν στον πάσα έναν να μεταμορφωθεί εν μια νυκτί σε παντογνώστη και πολυτεχνίτη. Εκείνοι όμως που πρέπει να επλήγησαν περισσότερο είναι οι ψυχαναλυτές και οι ψυχίατροι: γιατί να τρέχουμε στους ειδικούς όταν ένα απρόσωπο αυτί στην άλλη άκρη του κόσμου είναι ανά πάσα στιγμή διαθέσιμο (και με το αζημίωτο) για να του αδειάσουμε τα σώψυχά μας, δίχως μάλιστα να μας νοιάζει πώς θα αντικρίσουμε τον ιδιοκτήτη του την άλλη μέρα; Σε όχι σπάνιες περιπτώσεις, η διαδικτυακή επικοινωνία με αγνώστους επιτελεί λειτούργημα - αν και το όφελος είναι συνήθως μονόπλευρο: ο εξομολογούμενος καίγεται να πει τα δικά του και δεν ενδιαφέρεται ν' ακούσει τον άλλον. Αυτό όμως είναι αναμενόμενο, αφού στον ίδιο ή και μεγαλύτερο βαθμό συμβαίνει και στην "πραγματική" μας καθημερινότητα (και προφανώς είναι φαινόμενο παγκόσμιο και διαχρονικό). Για όσους πάλι προτιμούν να εναποθέτουν τις ελπίδες τους στη μοίρα αλλά δεν έχουν λεφτά για μέντιουμ, σπεύδουν σε βοήθεια οι διαδικτυακές χαρτορίχτρες (το ξεμάτιασμα μέσω smartphone ήταν απλώς θέμα χρόνου).

Το Κοράκι (The Raven, 2012)

Στο μυαλό του Edgar Allan Poe

Στις 3 Οκτωβρίου του 1849, ο συγγραφέας Edgar Allan Poe βρέθηκε να περιφέρεται ρακένδυτος στους δρόμους της Βαλτιμόρης, παραληρώντας και ανήμπορος να περιγράψει τι του είχε συμβεί. Λίγο αργότερα ξεψύχησε στο νοσοκομείο, σε ηλικία σαράντα μόλις ετών. Επισφραγίζοντας την ιδιοφυή μοναδικότητα του έργου του όσο και την αντισυμβατικότητα της ίδιας της σύντομης ζωής του, οι ανεξήγητες (ακόμα και ως σήμερα) συνθήκες του θανάτου του έδωσαν το έναυσμα σε πλήθος δημιουργών να εξερευνήσουν κάθε είδους πιθανή ή απίθανη εκδοχή: προβλήματα υγείας, εθισμών και καταχρήσεων, ερωτικές και συναδελφικές αντιζηλίες, πολιτικές πλεκτάνες, αστικούς μύθους, θεωρίες συνωμοσίας και... εξωκοσμικές παρεμβάσεις. Μονάχα μέσα στην τελευταία οκταετία - μια και ελλείψει πρωτότυπων ιδεών, η βιομηχανία του θεάματος το έχει ρίξει στα remake και τις βιογραφίες - γυρίστηκαν τρεις ταινίες με ανάλογο θέμα: The Death of Poe του Mark Redfield (2006), Twixt του Francis Ford Coppola (2011) και το περί ου ο λόγος Κοράκι από το σκηνοθέτη του V for Vendetta, James McTeigue (2012), το οποίο δανείζεται τον τίτλο του από το εμβληματικό ποίημα του Poe. Στα ίχνη του Amadeus του Milos Forman (1984), όπου η εικασία για τo επίσης πρόωρο και ανεξιχνίαστο τέλος του Mozart παίρνει τη μορφή σχεδόν καθαρόαιμου ψυχολογικού thriller, η τηλεοπτική σεναριογράφος και παραγωγός Hannah Shakespeare (καμιά συγγένεια με το Βάρδο;) και ο ηθοποιός Ben Livingston (στην πρώτη του σεναριακή απόπειρα) πλέκουν πραγματικά βιογραφικά και ιστορικά στοιχεία με ένα υποθετικό ρομάντζο και την αναπόφευκτα προβλέψιμη, αν όχι και λιγάκι αφελή ιστορία αρρωστημένης εμμονής και φονικών παιχνιδιών μυαλού, που μετατρέπουν εκβιαστικά τον καλλιτέχνη σε ήρωα και "εκτελεστή" των γεννημάτων της φαντασίας του. Ελκυστικό οπτικά και με πλοκή αρκετά συμπαγή ώστε να κρατά το ενδιαφέρον, Το Κοράκι μπορεί να μην εκπληρώνει όλες τις υποσχέσεις του, σώζεται όμως με το παραπάνω χάρη στην ωραία φωτογραφία (Danny Ruhlmann), τα προσεγμένα εφέ του και τη χημεία του πολυτάλαντου και πολυπράγμονα John Cusack (Μεσάνυχτα στον Κήπο του Καλού και του Κακού, Στο Μυαλό του John Malkovich) ως Poe με τους συμπρωταγωνιστές του Alice Eve (Emily Hamilton) και Luke Evans (ο οποίος κλέβει την παράσταση ως απροσδόκητα ανοιχτόμυαλος και συνεργάσιμος για τα μυθοπλαστικά στερεότυπα υπαστυνόμος Fields). Η αλήθεια βέβαια είναι πως από άποψη ερμηνείας, ο κατά κανόνα ευέλικτος Cusack δείχνει σαν να μην έχει "οικειοποιηθεί" επαρκώς το ρόλο του (ίσως επειδή - σκόπιμα, άραγε; - τον έβαλαν να παραστήσει τον Robert Downey Jr. στον Sherlock Holmes). Πάντως, το έργο στο σύνολό του είναι καλοφτιαγμένο και το δίωρο "φεύγει" αγόγγυστα (για τους φίλους του είδους τουλάχιστον).

Brother (1972)

Άμα "δεν σε θέλει"...

Τι κι αν είσαι άνθρωπος ορχήστρα, ανακάλυψη ενός θρύλου όπως ο George Harrison - ο οποίος μάλιστα συμμετείχε όχι μόνο ως παραγωγός (μαζί με τον "πολύ" Klaus Voormann) αλλά και ως session μουσικός (στο πλάι του εξίσου θρυλικού συνοδοιπόρου του, Ringo Starr και βιρτουόζων σαν τον Peter Frampton και τον Andy Newmark) στον (περίπου) παρθενικό σου δίσκο; Τι κι αν δεν σου λείπει ούτε η ξεχωριστή φωνή, ούτε η ελκυστική εμφάνιση, ούτε οι πιασάρικες και "ξεσηκωτικές" μελωδικές εμπνεύσεις, ούτε η δημιουργική τόλμη και διάθεση για πειραματισμούς; Για κάποια παντελώς ανεξήγητη αιτία, ίσως καρμική, έτσι και δεν σου "κάτσουν" οι κατάλληλες (και συνήθως αστάθμητες) συγκυρίες, δόξα και εμπορική επιτυχία δεν βλέπεις. Ο λόγος για το ολλανδικής καταγωγής ντουέτο Lon & Derrek Van Eaton από το Τρέντον του Νιου Τζέρσεϊ και το LP τους με τον τίτλο Brother, που κυκλοφόρησε το 1972 από την εμβληματική βρετανική εταιρία Apple Records (των Beatles). Με μια εντυπωσιακή γκάμα ειδών, υφών και τεχνοτροπιών (από το τραγουδισμένο εξ ολοκλήρου σε falsetto Warm Woman, τις περιπαθείς μπαλάντες More than Words, Another Thought και Sweet Music και το σπιντάτο bluegrass Without the Lord ως την επική αισθαντικότητα με τα καλά "χωνεμένα" soul και gospel στοιχεία των Sun Song, Hear My Cry και Help Us All, τις περιποιημένες ροκιές των Maybe There's Another και Sunshine και την αξιέπαινα ριψοκίνδυνη funk απόπειρα του Ring) που εκμεταλλεύεται και αναδεικνύει τον ερμηνευτικό χαμαιλεοντισμό του Derrek και την απίστευτη δεξιοτεχνία και των δυο αδελφών σε ό,τι μουσικό όργανο πέφτει στα χέρια τους, το Brother καταφέρνει να απευθύνεται τόσο στους λάτρεις του "κλασικού" όσο και στους αρνητές κάθε περιοριστικής ταμπέλας. Ωστόσο, ο βλάσφημα προκλητικός ερωτισμός των εξωφύλλων του (αν και καλαίσθητα στημένος από τον περίφημο Λονδρέζο φωτογράφο Clive Arrowsmith) μάλλον φρέναρε τις πωλήσεις, ενώ η ευθαρσής αλλομορφία του ήχου και η ευέλικτη γλύκα των φωνητικών του Derrek άφησαν ασυγκίνητο το ευρύτερο κοινό της εποχής. Τους διστακτικούς προφανώς δεν έπεισε ούτε το ένθετο συναρμολογούμενο ζωοτρόπιο (ιδέα και κατασκευή του ίδιου του Voorman), που τοποθετείται πάνω στην πλάκα του πικάπ ενώ γυρίζει και δείχνει σε ρεαλιστικά κινούμενες ασπρόμαυρες φιγούρες τον Lon και τον Derrek να παίζουν κιθάρα και κρουστά αντίστοιχα. Αυτοί έχασαν! Ακριβώς τέσσερις δεκαετίες αργότερα, το σχεδόν ξεχασμένο πλέον άλμπουμ "ξεθάφτηκε" από την επίσης αγγλική Cherry Red (πρώην RPM) Records, η οποία το επανατύπωσε σε συλλεκτικό CD μαζί με ανέκδοτες ηχογραφήσεις, επανεκτελέσεις των αρχικών κομματιών και σπάνια Β-sides (Home Dear Home, The Sea - με μια ουράνια συμφωνική coda από τον Sir John Tavener - Song of Songs, Can't Wait και τα... ευνόητα για την περίσταση Livin' και Resurrection).

Μυαλό σε Παγίδα (2009)

Πες μου το σπόνσορά σου, να σου πω ποιος είσαι

Φουτουριστική βιντεοπεριπέτεια των Ernie Barbarash (Κύβος: Ώρα Μηδέν, They Wait) και Michael Hurst (The Darkroom, Femme Fatales) η οποία ξεκινά από μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα (και κρίνοντας από τα δεδομένα των καιρών μας, όχι και τόσο εξωπραγματική) σεναριακή ιδέα, δεν αργεί όμως να χάσει τον μπούσουλα όσο και το μέτρο, σχεδόν εκθέτοντας τους πρωταγωνιστές της και χαραμίζοντας την αξιοπρεπέστατη δουλειά του Stephen Jackson (Βιονική Γυναίκα, Messages Deleted) στη φωτογραφία και του Schaun Tozer (Bad Money, Da Vinci's Inquest) στο soundtrack. Ο συμπαθής και συνήθως εκφραστικός Cuba Gooding Jr. (Ψέματα και Ψευδαισθήσεις, Μαφιόζος Εκτελεστής) δεν μπαίνει καν στον κόπο να κρύψει τη βαρεμάρα του στο ρόλο του βιοπαλαιστή Luke Gibson που χάνει τη γυναίκα του (Monica Mustelier) και το αγέννητο μωρό τους σε τροχαίο, ενώ ο ίδιος επιβιώνει χάρη σ' ένα πειραματικό μικροτσίπ το οποίο εμφυτεύεται στον εγκέφαλό του και του διαγράφει εντελώς τη μνήμη, προβάλλοντάς του κάθε τόσο διαφημιστικά μηνύματα και οδηγώντας τον στην παραφροσύνη. Κρίμα. Κρίμα, χίλιες φορές κρίμα για την ευρηματικότατη, πολλά υποσχόμενη σύλληψη που δεν τυγχάνει της ανάλογης δραματουργικής εκμετάλλευσης, με αποτέλεσμα οι ερμηνείες (κυρίως του Val Kilmer ως παρανοϊκού οραματιστή νευροβιολόγου με σκελετό γυαλιών του '50 και ξεμαλλιασμένη περούκα από αποκριάτικο βεστιάριο) να φλερτάρουν επικίνδυνα με την καρικατούρα - ως και ο εξαιρετικός καρατερίστας Michael Ironside (Splinter Cell, Masters of Horror) δείχνει μάλλον αμήχανος και απλώς δικπεραιωτικός - και το έργο να καταντά ένα ακόμα γραφικό B movie για μεταμεσονύκτιο χαβαλέ με πίτσα και μπίρες, ελαφρώς πιο φινετσάτο οπτικά από τα χιλιάδες παρόμοια. Τέλος, ο Kilmer (Ο Ιππότης της Ασφάλτου, Λάθος Ταυτότητα) στο εξώφυλλο του DVD είναι από... άλλο ανέκδοτο φιλμ (δεν κάνω πλάκα).